Dag 225. Red mij

Het liedje dat later in de geschiedenisboeken in een adem zal worden genoemd met corona is Jerusalema van de Zuid-Afrikaanse Master KG met op zang zijn zuster mevrouw Nomcebo. Een even simpel als dwingend deuntje waar je naar móet kijken en luisteren. Waar dat aan ligt, weet ik niet, want vond ik het eerst nog aardig, zo haat ik het nu. Ik haat die hese, lage stem, die door de media die hip willen zijn een powerstem wordt genoemd (maar die eigenlijk beneden haar bereik bromt), die klikklakklapperdieklap geluidjes, dat stompzinnige herhalen en niet te vergeten het achterlijke dansje dat door de hele wereld wordt geadopteerd en nu niet alleen door bewoners van het Afrikaanse continent wordt uitgevoerd maar ook door spierwitte verplegers uit Eindhoven en andere zorgmedewerkers overal ter wereld. 'Het gaat erom optimistisch te blijven in tijden van corona', zegt een Afrikaanse recensent erover, 'it comforts the heart and the soul', maar daar gaat het helemaal niet om, het liedje werd geschreven voordat corona de wereld overspoelde en het is een gospelliedje. 

Maar goed, een troostliedje dus en als dat zo is, als het troost geeft in bange dagen, dan ben ik de eerste die zegt: Halleluja! Zelf had ik liever de Ketchup song van vroeger, waar het knullige, onhandige plezier van afspatte in de plaatselijke discotheken. Om dit liedje hangt een soort pretentieus aura, terwijl de zeer christelijke tekst uit niet meer bestaat dan Red Mij (en dat 7x in de herhaling) en ik op aerobics heel wat moeilijkere routines moest uitvoeren. Ik schop misschien tegen een hoop schenen, maar de reden dat diegenen het nog leuk vinden is omdat ze het niet al driekwart jaar overal zien en horen. Eigen schuld, moest ik maar niet verslaafd naar TikTok staren elke avond. Ik heb het daar inmiddels geblokt, want dat kan, maar nu bereikt het gestamp me via facebook en Instagram. 

Een potje klagen is mijn Jerusalema, mijn coronadansje. Er schuilt geen kwaad in, want ik zet het niet om in daden, heb geen gevaarlijke en volksbedreigende gedachten, voer geen actie en ben lief tegen mijn medemensen. Het is mijn manier om spanning te dumpen. Na een tirade kan ik weer door. Wat ik nu ga doen. En wat u vooral ook moet doen, want ik zing de gekste liedjes in huis, van Kleine Jongen tot Addio uit La Traviata, met een stem die allang de hoge noten niet meer haalt.