Dag 418. Gedonder in de tent

Ik werd wakker van een hard geluid dat uit de badkamer kwam. Er was een rekje naar beneden gedonderd. Ik lag op mijn buik, mijn rechter voortand was dood en mijn wang bedekt met kwijl. Verward ging ik overeind zitten. Mijn telefoon gaf 9:58 aan. Ik vloekte, ik had me verslapen. De laatste keer dat ik op mijn telefoon had gekeken was het 6:46, nog een uur, had ik toen gedacht, en had me weer omgedraaid. Het was een gebroken nacht geweest. Ik was laat gaan slapen omdat ik 2 uur van mijn leven had vergooid aan de nieuwe Oscarwinnaar Nomadland. Een film met mooie uitzichten, veel zwijgen, wandelen en diep kijken. Niet helemaal onaardig, maar traag en zonder de verwachte diepgang. De hoofdrolspeler Frances McDormand is ouder, volgens Hollywoodnormen seksloos, draagt geen make-up en laat zich zelfs zittend op een emmer zien tijdens een hoorbare aanval van diarree. Dat is denk ik de reden voor een prijs, want qua acteerwerk had de Oscar naar Viola Davis moeten gaan, dat ziet een kind. Ik sliep nog maar net toen bij de buren het carnaval des animaux weer eens losbarstte. S werd er wakker van en ook de buren van de andere kant. Een half uur lag ik met gespitste oren in bed, alert op rondvliegend meubilair en brekend glas, maar na 30 minuten stopte het net zo abrupt als het begonnen was.

Ik heb me verslapen, zei ik tegen een collega, maar zo'n vermoeden had ze al, omdat ik niet bij het half 10 overleg was. Dat overleg heeft me het afgelopen jaar overeind gehouden. Van teveel vrijheid en zelfbeschikkingsrecht komt narigheid, dat zie je maar aan de parken, terrassen, kerkdiensten en kampioenschappen. Nu was het toch een vast gegeven om even elkaars hoofden te zien en de waan van de dag te bespreken. Ik heb het lang volgehouden, het thuiswerken. Een vaste dagindeling, werkethiek, plichtgetrouwheid en werkdruk hielden me overeind, plus de routine om nooit en te nimmer de dag te aanvaarden zonder make-up, oorbellen en parfum. De laatste weken sluipt er desondanks toch een zekere moeheid in, een gebrek aan motivatie. Collega's die achter elkaar doorreizen naar een volgende bestemming, nieuwe collega's die je nog nooit in het echt hebt gezien. Je wil los, eruit, maar je bent te moe van alles en niks. Moe van het zich traag voortslepende vaccinatietraject, het openlijk negeren van maatregelen bij medelanders en het schaamteloze egoïsme van naasten. 

'Hoe gaat het met mij', vroeg de opa van ex H altijd aan me en ik tuinde er elke keer weer in. 'Met mij gaat het goed', zei ik tegen de huisarts in opleiding, die me op haar dagelijkse bellijst heeft staan. 'De arm is nog steeds rood en dik, maar het is niet erger geworden.'
'Woensdag bel ik weer'.
'Ik kijk er naar uit', zei ik, en hoorde in de badkamer voor de derde keer die dag het plastic rekje naar beneden vallen.