Tot ik vorig jaar met S ging winkelen. We waren al in Leiden geweest en zetten de strijd voort in Utrecht. Mijn dochter houdt van winkelen en is niet gauw tevreden. Maar ik had een stel laarsjes aan met in de linker een schroefje dat een tikkie uitstak, dus na nog enkele uren zei ik: Godverdegodver..., of iets in die strekking. Ik zeeg neer op het eerste bankje dat ik zag en weigerde nog één stap te zetten. Laten we ruilen, zei dochter. Maar al zou je het niet één, twee, drie zeggen, ik heb een klein voetje, maatje 37, als van Assepoester. Ik ga nú platte schoenen kopen, zei ik. We doken Van Haren in. S kocht eenvoudige witte gympies en ik kocht de befaamde en even monsterlijke mocassins. Met kwastjes.
De maanden erna werd ik gekweld door hielspoor, een in mijn ogen ouwe mensen kwaal, maar dat weerhield me niet om weer hooggehakt door het leven te gaan. Met flair.
En toen kwam corona. Ik kwam thuis te zitten en zag geen reden om pumps aan te trekken als ik toch mijn voeten de hele dag ongezien onder mijn bureau verstopte. Weken gingen voorbij, ik voelde me steeds lomper. Geen kittige stapjes meer naar het kopieerapparaat, geen klik klak door de gangen. En een dochter die nu overduidelijk boven me uittorende en me dit elke dag venijnig duidelijk maakte. "Ukkie!"
Vandaag maakte ik een vuist. Corona, the bitch, zou mij niet klein krijgen! Ik trok mijn beige suède laarsjes aan, die zo mooi kleuren bij mijn truitje. Even voelde ik me mooi en vooral vrouwelijk. Toen ging ik lopen. En godverdegodver, het ging niet meer. Ik strompelde de trap af, wankelde naar de GFT bak, wiebelde weer naar binnen. Corona stal mijn vibe. Ik ben 60.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten