Dag 14. Op de stoep

Mijn zoon zou vandaag bij mij onder de carport gaan sleutelen aan zijn motor, dus gisteravond zette ik mijn oude autootje alvast even langs mijn schuur op de stoep (zie foto). Een openbare stoep, jawel, dus burgerlijk ongehoorzaam, maar het was maar tijdelijk en ik draag toch nog ergens dat meisje uit Amsterdam n-w in mij mee, denk ik. Zoonlief ging om 11 uur aan de slag en om 5 uur die middag wapperde hij met een briefje voor het raam. We communiceren tegenwoordig met elkaar voor het keukenraam. Ik zet dan t kleine klepraampje boven ons open zodat we elkaar niet alleen zien maar ook horen. "Kijk", zei hij. In een bol  meisjeshandschrift was een stevig advies te lezen (zie foto). 

"Och heden", riep ik uit. "Een kind aanrijden. Dát wil ik niet op mijn geweten hebben." Ik lachte. Maar mijn zoon was verontwaardigd. 

"Wie kan het zijn geweest", mopperde hij, "ik zat hier de hele dag, ze moet letterlijk langs me heen geslopen zijn." 

"Laat het gaan", was mijn advies, maar niet nadat we nog wat snedige antwoorden hadden bedacht (van "wat doe jij buiten?" tot "Ha ha ha"), maar S vond dat we ons niet moesten verlagen tot haar zielige niveau. 

"Het is vast die vrouw van de Volvo", zei ik, want ik had een keer haar verdwaalde en wenende kind bij haar thuisgebracht en alleen een verwilderde en verontwaardigde blik teruggekregen. Het jong wist best waar hij woonde, had ze gezegd. En bedankt.

De auto staat nog op de stoep. Veel meer krassen erbij kán bijna niet en als hij stil staat is een kind aanrijden toch haast niet mogelijk, denk ik zo, vooral niet in Coronatijd. Ik zal m straks terugzetten. Nog even niet. Even Dr. Pol afkijken. Want ik weet dat het onze Mystery Woman mateloos stoort dat hij er nog staat. Mijn Daewoo Lanos Limited Edition uit het jaar 2000.