Dag 15. Netflixen-2

'Feel Good', een Netflix-serie over een stand-up comedian die een relatie krijgt met een lerares. De grappenmaker is een gesloten boek over o.a. haar verslavingsverleden en de moeilijke relatie met haar moeder. De juf heeft voor de 1e keer een relatie met een vrouw en durft dit niet te delen met haar vreselijk ranzige vriendenkring. Problems, problems, dat zat er in, maar heerlijk vertolkt door real life stand-up comedian Mae Martin en de lieftallige Charlotte Richie, bekend van de vurrukkullukke wijvenserie Call the Midwife.

Een kenmerk van een goede serie is dat je een beetje verliefd wordt op een van de hoofdrolspelers. Ik noemde eerder al de fijne Michael in Shtisel, maar kan zo meerdere series opnoemen waarbij ik een oudedamescrush kreeg op de leading characters (Sons of Anarchy, Vikings, Shameless UK). In Feel Good werd ik zo geraakt door de kwetsbaarheid van Mae, dat ik het liefst door het scherm van mijn telefoon wilde kruipen om haar te troosten. Maar ik vond haar zeer androgyne verschijning af en toe ook erg aantrekkelijk, op een seksuele manier, en dat zette me aan t denken. 

De huidige generatie jongvolwassenen groeide op met minder scherp begrensde seksualiteit en genders. Ik niet. Ik kom nog uit het tijdperk dat je de spot dreef met alles wat buiten de Bijbelse normen viel. Ik kwam weliswaar uit een vrij, artistiek en ruimdenkend gezin, toch riep mijn vader, notabene jarenlang werkzaam als pianist bij het operaballet, zijn vooroordelen regelmatig van zijn denkbeeldige kansel, en was mijn moeder, hoewel zachter in haar oordeel, van mening dat er altijd een mannetje en een vrouwtje was in een homofiele relatie. Homo!, was in mijn eigen gezin later een veelgehoorde term als het ging om slap, verwijfd, suf. Zo kan ik mij nog goed herinneren dat ik eens een boze buurvrouw aan de deur kreeg omdat mijn zoontje haar zoontje homo had genoemd. Maar hij noemde mij Turk!, riep mijn kind ter verdediging. Ik kon er tot ergernis van de buuv smakelijk om lachen, maar realiseerde me wel dat er ook bij ons thuis iets aan stigmatisering moest worden gedaan. Aan de andere kant was ik ook een product van de seventies en nam ik mijn hele gezin mee naar de bruiloft van mijn buurvrouwen, alleen al om mijn kinderen te laten zien dat dit ook normaal was. Maar pas nu, en niet in de laatste plaats door mijn dochters die me letterlijk de tent uit rossen als ik iets rolbevestigends zeg, verdwijnen langzaam maar zeker al mijn vooroordelen uit mijn bewustzijn en zit ik er helemaal niet meer mee als ik naar een meisje kijk zoals naar een jongen. Ik ben hetero - helaas,  verzucht ik vaak -, maar de kracht van seksuele aantrekking en chemie heeft daar maling aan. Kennelijk.

Feel Good. De vele 'Strap Ons' vond ik een tikkie te heftig en vooral van een onrealistisch formaat, maar een prachtige serie, vol grappen en drama. Een aanrader.