Dag 49. Studie

Zojuist ben ik virtueel meegelopen met de rondleiding over Roeterseiland, de campus van de UvA. Bij hoge uitzondering en te danken aan corona, want normaal gesproken lopen moeders niet mee en blijft het pand waar je kind gaat studeren een abstract gegeven.

Nu is er een hoorcollege over de macht van lobbyisten in Brussel.
"Succes", zeg ik tegen het kind, en ga de was doen. Verschil moet er zijn, al ben ik vreselijk jaloers. Op haar jeugd, op al die gebeurtenissen die haar nog te wachten staan: de spannende, de euforische, de pijnlijke, de verdrietige. Een leven nog te gaan. Jaloers ook op het onderwijs. Wat een tijd heb ik verspild in mijn jonge jaren. Er waren genoeg kansen, maar ik nam ze niet of te weinig. Altijd weer kwam daar het melodrama van mijn hysterische leven tussen. Weten wat ik nu weet en het over mogen doen, ik ben niet de enige die dit met regelmaat verzucht. En ik zou weer diezelfde fouten maken, allemaal, ja, ook dat.

In september zullen er geen entreedagen zijn, geen introductieborrels, geen massacolleges. Mijn dochter mist een hoop. Ik zie dat op de vloeren van de gebouwen pijlen zijn aangebracht, om de duizenden studenten straks in goede banen te leiden. De gids van studentenvereniging Machiavelli loopt er nu al dwars tegenin.

Het hoort erbij, denk ik. Je eigen pad kiezen.