Dag 78. Brullen

Ik huil veel de laatste dagen. Eerst zag ik de film The Daughter op NPO Plus en bedacht me wat een teringzooi volwassenen er vaak van maken ten koste van een onschuldig kind.

Daarna werd de wereld opgeschrikt door weer een racistische moord - ik kan het niet anders noemen - in de VS. Ik kijk de filmpjes die hiervan verschijnen meestal bewust niet, omdat ik er niet tegen kan en er toch weinig mee kan, maar dit kwam mij ongevraagd onder ogen en ik was al halverwege voor ik erachter kwam dat dit geen goede afloop zou kennen. Ik was in shock. Een filmpje is zoveel anders dan een krantenbericht. Een man minutenlang zien sterven met de knie van een blanke agent in zijn nek en een groep mensen eromheen die dit niet kan verijdelen, is heel ingrijpend en ik kon de slaap urenlang niet vatten. Als S dit maar niet ziet, dacht ik. Maar die zag het wel en had die middag erna ook nog eens gewandeld met haar pa. Een strijdbare man, die aan veel een hekel heeft, niet in de laatste plaats aan mij, maar die vroeger vaak uitriep dat ik de enige blanke was die hij volledig vertrouwde. Zou ik niet doen, dacht ik toen al, want leer mij het eeuwenlang ingesleten superioriteitsgevoel van de blanke mens kennen, het kruipt en sluipt in minuscuul kleine aders en zenuwen door het lijf en duikt op de meest onverwachte momenten op, zelfs bij diegenen met mixed kinderen zoals ik.

Tijdens de avondmaaltijd in de tuin, gaf S luid en emotioneel gehoor aan haar gevoelens, vervloekte het menselijk ras, Amerikanen, blanken en blanke politieagenten in het bijzonder en nam zich ter plekke voor om haar toekomstige carrière volledig te wijden aan de achterstand van zwarten in de VS, het kutland. Ach, mocht ik nog eens 18 zijn, dacht ik, wat een passie.

Tot slot keek ik gisteravond de film Disobedience op Netflix. Ik zal de plot niet verklappen maar de hoofdrolspeelster keert na lange tijd terug naar haar orthodox Joodse gemeenschap (een populair onderwerp de laatste tijd) omdat haar vader is overleden. Verstoten door je vader, vergeving zoekend voor iets waar wij in de seculiere wereld geen zonde in zien, het zijn geen lichte onderwerpen. Toch bekeek ik de film met droge ogen, tot het moment dat ze alleen neerknielde aan haar vaders graf en een hand op de verse aarde legde in een laatste poging zijn aanwezigheid te voelen en contact te zoeken.

Brullen.