Dag 81. Protest

Dit is mijn dochter, gisteren bij het protest op de Dam (credit: @Jannevegt.photos). Ik keek naar dit protest met gemengde gevoelens. Trots op mijn strijdbare dochter en op al die mensen die een vuist maken tegen racisme en politiegeweld. Afgrijzen vanwege de drukte en de gevolgen die dit kan hebben voor een nieuwe uitbraak. Maar niet één keer heb ik dit vergeleken met het eerder massaal negeren van de regels op stranden en woonboulevards. Niet één keer heb ik gedacht dat dit een dikke vinger is naar de zorg, de ic's, de boa's, de horeca, etc. Dit is geen lak hebben aan regels, dit is uit pure emotie en solidariteit naast de betogers in de VS willen staan. Niet op papier, niet online, maar in levende lijve, niet morgen maar vandaag, net als overal in de wereld. Er gebeurt op dit moment iets heel heftigs in Amerika en heleboel mensen, vooral jonge mensen willen iets met het gevoel van onmacht en boosheid dat dit oproept, ze willen hun solidariteit tonen. Zoiets kun je niet uitstellen. Ze willen dit doen óndanks corona, niet met schijt aan corona. Natuurlijk had Halsema kunnen bedenken dat het er geen 250 à 300 zouden worden, maar 5000 had niemand voorzien.

Ik snap het afgrijzen dat dit oproept, een dergelijke massale bijeenkomst is sinds carnaval niet meer gebeurd en kon geen slechtere timing hebben, maar dit geeft me behalve een gevoel van angst voor corona, ook een gevoel van hoop.