Dag 83. Klimop

Mijn hele voorpui is overwoekerd met klimop, als bij een huisje van peperkoek. Prachtig, maar elk jaar klimt hij verder en verder en nu dringt hij met zijn tentakels door de naden en kieren van ramen en dakpannen. Dat is niet goed, zegt mijn buurvrouw. Zij vindt veel niet goed. Zij en haar man. Het zijn hele lieve en hele nette mensen, 100x netter dan ik. Als je het aan mij overlaat woon ik straks in een sprookjesbos dat bezet wordt door muizen, spinnen en kikvorsen.

Mijn buurvrouw houdt mij op het rechte pad, het maatschappelijk verantwoorde pad, zelfs nu, in tijden van corona waarin wij niet langer koffie drinken met elkaar. Zij weet wanneer ik moet snoeien en sproeien. Door haar veeg ik af en toe mijn oprit en ruk ik het hoog opschietende onkruid tussen de naden van de stoep vandaan. Bij haar doe ik alsof ik een nette huisvrouw ben en jok ik als de beste 'dat ik me net aan het oriënteren was in tuincentrum en bouwmarkt'.

Als ik thuis kom en ik hun brandschone, strak betegelde oprit zie, met sfeerverlichting en een gezellig zitje, voel ik me slordig en vies. Soms is dit schuldgevoel net groot genoeg om me ertoe te bewegen een emmer met sop te pakken en te gaan schrobben. Want stiekem wil ik ook zo'n oprit, met witte bloemetjes in een rieten mandje en een twinkelend led-lampje op een gietijzeren tafeltje. Met zo'n glazen koepeldakje boven de voordeur, zodat mijn lieve postbode niet nat wordt, en terracotta potten met geurende rozen, naast elke deurpost één. Met een sticker op de deur dat je geen praatjes maakt met Jehova's en dat je al gas en licht hebt. Misschien wil ik zelfs wel een gezellige gans van steen en een egel om je schoenen aan schoon te wrijven! Maar dan trek ik de deur achter me dicht en vergeet ik het weer.

PS Dit is een foto uit 2018. Het is nu duizendmaal erger. Vorige week heb ik er wat doelloos aan staan rukken, maar toen ik ging hoesten en niezen als een COPD patiënt met ... neen, ik zeg het niet!, en bultjes op mijn armen kreeg, toen ben ik gestopt.