Dag 85. Onrust

Het zijn onrustige tijden. De coronacrisis is ineens een stuk verwarrender geworden. Scholen, terrassen, sportscholen, restaurants en grenzen gaan weer open alsof er niets meer aan de hand is zolang je je maar houdt aan de anderhalve meter. Op mijn werk worden er weer hele dagen bijeenkomsten en trainingen gehouden in grote ruimtes, en dat wordt veilig geacht. Ik begrijp het helemaal. De economie moet draaien, de wereld moet draaien. Je kunt niet altijd binnenblijven, het werk moet gedaan, kunstenaars moeten het toneel weer op, horeca moet open, winkels moeten winst maken, OV en taxi's moeten rijden. Ik begrijp dat jeugd en jongeren het probleem niet zijn, ik begrijp dat zolang we buiten zijn het allemaal wel meevalt, ik begrijp dat er plek is op de ic's, ik begrijp dat er met zo weinig besmettingen ook minder kans is op besmetting. Maar de pandemie is nog steeds groeiende, realiseert men zich dat wel? Of ben ik dan een zeikerd? Er is geen geneesmiddel, vaccinatie of groepsimmuniteit en 1 familie die het advies van Rutte naast zich neerlegt en toch naar Peru op vakantie gaat, brengt straks de hele heisa weer terug, net als toen met Italië. En mijn dochters, mijn broer, tante, nicht, stiefmoeder, collega, buurvrouw, ik natuurlijk en met ons duizenden anderen, worden nog net zo ziek als in maart, we zijn niet ineens minder vatbaar en lopen niet minder risico.

Ik ben niet boos, ik wijs geen vinger, ik weet het niet beter. Maar ik ben zo in de war.

Het zijn onrustige tijden. Er zijn in den lande gemiddeld 2 protest acties per dag. Black lives matter. No shit. Maar ineens wil iedereen zijn stem laten horen, mensen die 50 jaar lang zwegen en nu over elkaar heen buitelen om mening en visie te geven over iets waarover ik ze nooit eerder hoorde omdat ze er nooit last van hadden. Multinationals die van oudsher zo hun mening hadden over mensen van kleur en nu ineens roomser zijn dan de Paus (Tommy Hilfiger pops up, Formule-1) en donaties geven van miljoenen aan een beweging die ze eerder nog verafschuwden, mensen van alle soorten, kleuren en maten die dagenlang op zwart gaan op Instagram en massaal berichten delen over hóe je mensen van kleur moet benaderen, wat je níet mag zeggen en wat je juist móet zeggen. Rutte die plotseling enige nuance aanbrengt in zijn mening over zwarte Piet en dat iedereen in een praatprogramma dat zo'n mooi en baanbrekend gebaar vindt, ook mensen van hindoestaanse en creoolse afkomst (het is politiek, mensen, laat je toch niet zo bedonderen). Ik begrijp dat het nodig is, dat we solidair moeten zijn en het is fantastisch dat dit gebeurt, beter laat dan nooit.

Dus nee, ik ben niet boos, ik wijs geen vinger, ik weet het niet beter. Maar ik ben zo in de war.

Intussen trilt de grond onder mijn voeten. Weg is de rust van de intelligente lockdown, van 'one for all and all for one'. Weg veilige cocon, weg zware gestikte deken. Ik moet een dochter in bedwang houden die ook gelooft dat het allemaal weer oké is. Een andere dochter legt haar zwakke longen neer op de Dam en in het OV. Met mijn zoon voer ik zware en emotionele (want vrouwen zijn zo, aldus zoon) discussies over racisme. Ik slaap 4 uur per nacht, maximaal. Is het heel erg als ik zeg dat ik of een maand terug wil of 12 maanden vooruit?

Ergens las ik dat dit een dwingend gebaar is van God. Omdat wij, de mensen, maar niet in actie kwamen om deze planeet en onze soort te redden. Toen heeft hij alles in het honderd gestuurd. Ik geloof daar niet in. In een nieuwe ark van Noach, een toren van Babel. In een God. Maar het is schrikbarend wat er nu allemaal gebeurt in de wereld.