Dag 86. Homies

Weken lag ze lamlendig op de bank, op haar bed of in de tuin. "Ik mis mijn vrienden", zei ze om het uur. Mijn squad, mijn posse, mijn homies, mijn matties, weet ik veel hoe ze het noemde, maar dat ze hen miste, was duidelijk. Urenlang lag ze boven op bed, gewapend met haar IPhone. Ik hoorde haar liedjes zingen of lachen met vriendinnen. Als het heel stil was sliep ze of was ze aan de praat met die ene. Of die andere. Als de bel ging, bleef het expres stil en wachtte ze tot ik het hoorde en naar beneden liep. Als het een pakketje was, denderde ze de trap af en stond ze in mijn nek te hijgen als het iets van Douglas, Bijenkorf of Wehkamp was. Als ik dan bits zei dat het voor mij was, droop ze teleurgesteld af. 

Diploma op zak, lockdown in da house en niks te doen. Geen ideale combi voor een door hormonen uit haar voegen barstende 18-jarige.

Ga aan je Anglia werken, zei ik dan. Heb je je matching al gedaan? Heb je 'The Hate U give' al uit?

Ik kocht een abo op Storytel, Pathé en The Times, speciaal voor haar. Bestelde boeken, gezichtsmaskers, houtskoolpeelings, een zitbad en een ligstoel, voor haar. Zullen we een hond nemen, hoorde ik mezelf op een gegeven moment zelfs zeggen. Maar als ik dan op haar kamer kwam, lag ze ondersteboven op haar bed. De vervelingsdood nabij. "Iedereen is out and about", zuchtte ze dan.

Toen ik van de week na een dag werken beneden kwam, met pijn in mijn nek van het zwoegen achter mijn laptop, zat ze onderuitgezakt op de bank. Dus ik zei, als een echte irritante moeder: "Ga koken, je zou toch twee keer per week koken, dat zei je aan het begin van de lockdown. Het is letterlijk twee keer gebeurd. Of ga de tuin doen." Ze keek me aan met ogen vol onbegrip over zoveel stompzinnigheid.
"Daar heb ik geen tijd voor!"
"Hoezo, geen tijd?! Je doet helemaal niks, al weken niet!"
Verveelde blik, rollende ogen. "Jaaaaaa, dat was toen, maar nu moet ik die Matching doen, weet je nog, ik heb een léven, hoor, Jezus!"