Dag 102. BOA

Voor de 2e keer in 3 maanden betreed ik het pand dat daarvoor mijn dagelijkse domicilie was. We hebben cursus vandaag. "Wet- en Regelgeving Sociaal Domein." Als welkomstgeschenk krijgen we ieder 2 wetboeken, één voor de WMO, één voor Jeugd. En een gratis pen. De hele dag zitten we met 14 mensen te blauwbekken in een wel heel enthousiast geventileerde raadszaal, ver van elkaar af, met ontsmettingsdoekjes in de aanslag. Wim-Lex grijnst me vanaf de muur toe. Ha, ha, lijkt hij te denken, ik hoef niks meer bij te leren, ik betaal daar anderen voor.

Als het lunchpauze is gaan we niet zoals gebruikelijk naar het eetwerkcafé, maar naar buiten. De zon schijnt en iedereen zoekt een plekje op het gerenoveerde winkelplein. Ik zit 1,3 meter af van M. We kwekken wat, eten onze homemade,  coronaproof boterham. Dan komt een lange, vriendelijk lachende man langs. Ik ken hem, hij werkt bij de gemeente, als ICT-er, meen ik, ik zie hem vaak door de gangen lopen met zijn herkenbare rode baard en staart.

'Ik moet jullie corrigeren', zegt hij. 'Dat is geen anderhalve meter.' Hij wijst naar onze bank. Terwijl hij doorloopt, kijken we elkaar aan, stomverbaasd.
'Is dat niet ....?'
'Ja, dat is ...'
'Grapje toch?'
'Nee, toch niet..'
'Sinds wanneer is hij de huis-BOA?'

Maar we schuiven braaf nog 20 cm verder van elkaar af.