Dag 107. Geldstroom

Ik ben in vaste dienst bij een wijkteam. Mijn salaris wordt betaald door de overheid. Dat is fijn in deze tijd, de geldstroom gaat door. Dat de mens altijd van zichzelf uitgaat werd me vorige week duidelijk toen ik een vriendin vroeg naar haar werk. 'Ik werk niet', zei ze, 'al 3 maanden niet'. 'Je wordt toch wel doorbetaald', vroeg ik. 'Nee, ik heb een nul-uren contract.' Toen vertelde ze me dat haar man met pensioen was gegaan vorige maand. Haar inkomen was met meer dan de helft verminderd. Een ongelukkige samenloop van omstandigheden, noemde ze het. Ze woont net als ik in een vrije sector woning en de jaarlijkse maximale huurverhoging was er ook bij haar weer schaamteloos doorheen gejast. Gelukkig hadden ze een buffertje, zei ze, wat spaargeld voor na hun pensioen. Haar 90-jarige moeder had ze al 3 maanden niet gezien. Het verzorgingstehuis liet niemand toe, ondanks alle versoepelingen, behalve haar broer: 1x per week een half uur op dezelfde dag en tijd. Beeldbellen snapte haar moeder niet, dus het bleef bij een dagelijkse telefoontje.

Ik rolde mijn GFT bak terug naar de schuur. Ik voelde me schuldig. Mijn coronaervaring had zich toegespitst op mijn eigen angst, voor mijn gezondheid en die van mijn kinderen. Ik had een leger aan thuisbezorgers ingeschakeld. Niet alleen de dagelijkse boodschappen, verse maaltijden, brood en banket, maar ook tuinplantjes, lenzen, boeken en zelfs bruisballen voor in bad werden bij mij voor de deur afgeleverd. Ik had een abo op Netflix, Storytel, Pathé en NPO plus en gaf mijn dochter een strippenkaart voor privé paardrijlessen, allemaal tegen de verveling. Ik kon alles met de auto doen, hoefde niet met het OV. Ik had een werkkamer met alles erop en eraan.

Ik ben niet rijk of beroemd, woon niet in een villa, heb geen riant vermogen, krijg geen bonus of injectie van tonnen, maar ik heb niets te klagen. Niets. Ik heb de luxe om te mopperen op mensen die klagen over de maatregelen omdat ze wel wat te klagen hebben. Ik verloor diegenen uit het oog die echt wat te klagen hebben en die niet kunnen terugvallen op bijvoorbeeld huurtoeslag, uitkering of vermogen. Terwijl mijn vriendin haar laatste spaargeld opvreet, zit ik intussen een beetje grappig te doen over postbodes, beeldbellen, TikTok filmpjes en het slechte aanbod op TV en ga daarna slapen zonder zorgen voor morgen.