Dag 106. Diploma

De school stuurt een uitnodiging voor een aangepaste diploma-uitreiking. Per leerling is er een groepstafel, waaraan in totaal 5 genodigden mogen plaatsnemen, mits familie. Voor niet-familie zijn er tegen de muur stoeltjes geplaatst, anderhalf meter van elkaar. 'U weet toch dat families bijna nooit meer in 1 huis wonen?', vraag ik aan de conrector. Ik denk aan mijn 'familie'. De vader die inmiddels een andere familie heeft, die ook weer een andere familie heeft. Zwaan kleef aan. En mijn dochters beste vriendin moet dan apart zitten? Waarom de vader niet tegen de muur gezet?

We houden het leuk, roept S dwingend. Voor een uurtje moet dat toch lukken? Ze heeft lang getwijfeld hoe ze dit feest vorm moet geven, problemen die ik als kind niet kende. 'Je moet doen wat goed voelt, het is jouw dag', roep ik pedagogisch, want dat kan ik.


Gisteren keek ik de docu Het Wraakprotocol van psychotraumatherapeut Herman Veerbeek (de Waag). Het gaat over een bepaalde vorm van EMDR therapie die normaal gesproken wordt gebruikt om de lading van traumatische herinneringen te verlichten, maar hierbij specifiek gericht is op de verwerking van woede- en wraakgevoelens. Het gaat te ver om uit te leggen aan de onwetende  geluksvogels hier hoe het werkt, maar in het kort komt het er op neer dat je in je fantasie een vrijbrief krijgt om te doen wat je wil met je haatobject. Jij bent de baas, je acties hebben geen consequenties, niets is te dol. Wil je zijn kop tegen de stoeptegels slaan tot het bloed eruit spat, wil je haar gezicht als boksbal gebruiken tot ze een 2e nosejob nodig heeft, het mag, geen enkel probleem! Terwijl je deze opbeurende gedachten visualiseert, kijk je naar een heen en weer schietende lightsabre of luister je naar klikgeluidjes. 

Tijdens het kijken vraag ik me af hoe het met mijn agressieve fantasieën zit. Ik sluit mijn ogen en probeer me in te leven. Geen restricties, de regisseur van mijn eigen film, geen gevolgen, geen getuigen, alles mag. Er verschijnt niets. In mijn fantasieën ben ik altijd 20 jaar jonger, 20 kilo dunner, 20 ton rijker en kom ik de kamer binnen aan de arm van Idris Elba. Slaan doe ik niet en al helemaal niet met bloedspetters. Word toch eens boos, zegt S regelmatig.