Dag 112. De basgitarist

Vier maanden heb je hem niet gezien, je favoriete basgitarist. Je opent de deur en met een theatraal, breed gebaar dat je je in deze coronadagen hebt eigengemaakt, nodig je hem binnen. Een paar uurtjes, heb je gezegd, want je bent een beetje moe en nog niet helemaal gezond, maar de wijn in de flessen zakt steeds verder, net als de zon, terwijl je nooit meer stopt met praten, lijkt wel. Je ontsteekt de tuinverlichting, eet nasi met vegaballen, en weer wordt er gedronken. Als de wind opsteekt haal jij een vest, hij een trui. De luifel klappert, een merel komt verrassend dichtbij, wormen in zijn bek. Je hoort jezelf schateren, na maanden weer eens, kut zeg je, steeds vaker. Zeven uur later rijdt hij weg, naar zijn zomerhuis. Je zoon belt. Als je eindelijk ophangt, is het 1 uur 's nachts en realiseer je je dat je bijna dag 112 vergat.