Dag 115. Mozes kriebel

Vandaag droeg ik mijn mondmasker. Ik was de enige op straat. Fietsers keken om, kinderen keken me na, honden tilden hun poot tegen me op. Ik was een aansteller, een verschoppeling, dat was duidelijk. Maar ik ging naar mijn oudste dochter, die dagelijks in overvolle treinen reist, half Amerpoort onder handen neemt, drinkt op terrassen en feest bij vrienden. En hoest.

'Hooikoorts, mam!'

Ik was er 3 maanden niet geweest en dat was te zien, holy Moses, wat was haar kat vet geworden. Look who's talking, zag ik in zijn ogen. Want Moses spreekt Engels, ik weet het zeker. Het regende dat het zoop op haar balkon, dus buiten zitten was geen goed idee. Anderhalve meter dan maar. En een masker. Maar dat was niet zo eenvoudig. 

'Ik krijg het benauwd', zei ik met zeurderige stem. 'Hoe hou jij dit vol?' 

'Je draagt m ook verkeerd, je moet m boven je neus dichtknijpen, anders kruipt hij in je ogen.' 

Het hielp niet. Na 5 minuten hing het ding onder mijn kin. 

'Weet je, ik vertik het om corona van een vreemde te krijgen, maar met mijn kinderen neem ik het risico.'

Toen ik na 2 uurtjes vertrok, kwam ik de buurvrouw tegen. Ze denderde vrolijk de trap af en lachte toen ik mezelf met mijn buik tegen de leuning perste om haar erlangs te laten.