Dag 116. Snack

Ik kijk nooit naar de weersverwachting. Ik weet dus niet wat voor weer het vanaf volgende week wordt, als ik vakantie heb. Drie weken vrij en geen flauw idee wat me te wachten staat. Nu weet je dat sowieso nooit. Je kunt de loterij winnen, tenzij je niet meedoet, dan lukt dat niet. Je kunt op de operatiekamer belanden omdat een taxi over je voet is gereden en een reiger het restant heeft opgepikt. Dat kan allemaal. Het leven is een vat vol verrassingen.

Ik had vrijdag bezoek, een oplettende lezer weet het nog, en op de tuintafel stond een schaal Dorito's (met een dipsausje ernaast). Die avond ruimde ik met licht beschonken hoofd de achtergebleven restanten van een gezellige avond op: behalve de vieze borden en vettige glazen ook de kussens, het tafelkleed en mijn boek, want het zou gaan regenen. Mijn handen waren vol dus de schaal bleef staan. De volgende middag stond de schaal er nog. In het voorbijgaan nam ik een Dorito. Een beetje verlept, maar nog goed te eten. Even later kwam ik weer langs de schaal. Ik strekte mijn hand uit (wat kan ik zeggen, het is sterker dan ik), maar trof een lege schaal aan. Ik dacht dat ik gek was geworden, maar een uur later zag ik een ekster landen en naar de schaal hoppen. Met zo'n blik alsof hij de loterij had gewonnen.