Dag 117. De spin

Ken je dat, je ligt in bed, een beetje te scrollen door Facebook en Instagram, en je voelt iets kriebelen op je hoofd. Ik sla er dan op. Want je weet maar nooit wat het is en dan moet het dood. Maanden geleden lag ik ook zo. Ik had mijn bril nog op en keek voor de verandering eens omhoog en daar zat hij, in de hoek van het plafond, een vette, harige, zwarte spin. Als door een wesp gestoken sprong ik overeind. Wat te doen?! Zo hoog kon ik de spin niet met een Bijbel te lijf. Een stok? Maar stel dat Hij zou vallen? Ik besloot de stofzuiger te halen. Krap 4 minuten later kwam ik terug, een stofzuiger in mijn hand, maar de spin was weg.

DE SPIN WAS WEG?
JA, DE SPIN WAS WEG!!

Snap je mijn gruwelijke, allesoverheersende, dodelijke angst? Ik heb mijn hele kamer gezogen, midden in de nacht, de hoeken, de kieren, onder, naast en in het bed, maar op een bepaald moment moest ik toch gaan slapen. Als in trance bleef ik naar de gevreesde hoek kijken. En alle andere hoeken. Waar was hij? Uiteindelijk vielen mijn ogen dicht. De volgende avond keek ik weer, urenlang. Tot ik door slaap overmand wegzakte. Na een week was ik een schim van mezelf (niet echt natuurlijk, maar het klinkt zo fijn dramatisch).

Gisteren ruimde ik de kleren op die zich gedurende de week altijd op die ene decoratieve stoel verzamelen. Ik tilde het kussen een beetje op om een sok te pakken. En daar was hij. Ik weet zeker dat het een hij was (want wie anders bezorgt je slapeloze nachten) en zeker dat het die ene hij was, vet, harig en zwart. Ah!!, kreet ik. Ik pakte de biografie van Bruce Springsteen, lekker dik en ik kom er toch niet doorheen, en drukte 'm bovenop mijn vriend. Toen ik het boek weghaalde racete hij er vandoor. Neen! 'Niet weer', krijste ik, en met hysterisch geweld gooide ik Bruce nogmaals bovenop hem en perste, perste, perste net zolang  tot hij plat was als een dubbeltje.

Oh, en ik ben veganist.