Dag 138. Dat kan beter

Onlangs verscheen er een boek van Daan Borrel en Milou Deelen. Krabben, heet het, en het gaat over vrouwen die elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Ik zie jaloezie niet als typisch vrouwelijk, mannen kunnen net zo goed jaloers zijn. Maar waar vrouwen elkaar als een krab naar beneden halen, denkt de man het vooral beter te kunnen doen. 

Vorig jaar had ik enkele maanden verkering met zo iemand. Hij vond mij en wat ik deed erg leuk, zolang hij er maar beter in was. Sport, muziek, taal en vooral medische zaken, hij wist er meer van dan ik. Ik gun zo'n man echt wel wat, als hij dat nou nodig heeft, wie ben ik dan om zijn bubbel te doorboren, en je hoeft ook niet direct een minderwaardigheidscomplex te hebben, maar er is wel zoiets als zelfreflectie of zijn grotere broer zelfspot. 

Mijn vader zei regelmatig dat hij het zo jammer vond dat ik niet meer zong. 'Voor wie', vroeg ik dan, want ik miste het niet en aangezien je de grachten van Amsterdam kunt dempen met goede sopranen, de wereld ook niet. Dat is geen gebrek aan eigenwaarde, dat is realiteitszin. Mijn zingen was best aardig, maar niet goed genoeg. Soms moet je je verlies nemen als een ... eh... als een vrouw dus. 

De verkering had geen enkele last van zelfreflectie en het woord verlies kende hij niet. Hij was een joviale, intelligente en zeer gulle man, met een succesvol bedrijf en een dikke bankrekening, geen kwaad woord daarover, maar dat was voor hem niet genoeg: wat ik kon, kon hij ook. Fuck, beter zelfs! 

En zo werd ik getuige van de geboorte van een nieuw literair talent. Want die blogjes van mij waren leuk, hij gunde me dat best en was altijd de eerste die er een duimpje onder gooide, maar hij zou geen echte vent zijn als hij niet dacht: en nu ik! En zie, zijn eerste blog werd een feit. 

Schrijf een stuk en haal erna alles eruit wat niets toevoegt, zegt Stephen King in zijn boek Over Leven en Schrijven. Of 'schrijven is schrappen', zoals Bomans het noemde. Welnu, van de 400 woorden had mijn lief er 390 kunnen schrappen en dan stond er nog niks, dat is alles wat ik erover zeg. Het was een veer in zijn eigen reet van een half A-viertje, maar geen woord meer van mij. Nergens een grap, geen grol, geen zelfkastijding, maar my lips are sealed. 

Hij stopte ermee toen wij stopten. Hij schreef er nog één. De wraakblog. Die, eerlijk is eerlijk, best goed was. Nu is hij met een kunstenares. Ik vraag me af hoe goed hij nu schildert.