In mijn tijd was een kont een last en was een fikse voorgevel voldoende om de buurt op stelten te zetten. Ik had slechts een bescheiden C, maar mijn toenmalige vriendin M had zeker een F en sjonge jonge, dat wekte beroering, waar we ook gingen. Ze was daarnaast lang en slank, "een witte raaf", zei een met mijn vader bevriende zanger* en hij kwijlde er nog net niet bij. Als ik met haar ging stappen stonden er in no time hordes jongens bij ons. Ze zei alleen nooit zoveel en giet er bij mij een borrel in en ik ben niet te stoppen. En al was ik zeker niet lelijk, ik wist al vroeg dat ik het van andere vaardigheden moest hebben dan een mooi gezicht en een lekker lichaam. En zo ontstond humor en mateloosheid. Want er is één ding waar mannen nog meer van houden dan van een grote cupmaat en dat is mateloosheid (lees: een slet). Later in het leven werd ik bij elk nieuw kind beloond met een extra cupmaat, dus die F heb ik nu ook. Helaas zonder het lang en slank, dus laat maar, nu hoeft het niet meer.
'Je spieren staan nog in nachtstand', zeg ik tegen S. Dat vindt ze een plausibele reden, maar het weerhoudt haar er niet van om mistroostig op mijn bed neer te ploffen en een tirade te houden over a. verschillende milieus in de maatschappij, b. en waarom wij middenklasse zijn, c. waarom jongens zulke simpele eikels zijn en d. dat ze al haar strafpunten van haar Spaanse cursus voor vandaag al heeft verspeeld.
Nu ligt ze in de tuin, met een tijdschrift en een veel te warm rokje aan. Maar stijl voor comfort, is haar levensmotto.
* De vieze zanger was Lieuwe Visser.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten