Dag 17. De dijen van Ilja

Ik lees een fragment uit een roman van Ilja L.P. Hij is een gewaardeerd schrijver, is mij verteld, dus ik lees het met een goedwillende interesse, al kan ik de tekst onmogelijk los zien van zijn vreselijke uiterlijk dat een dwingende rol speelt in de verbeelding van het fragment. Het is namelijk een seksscène. Ik zei het al, goedwillend dus, vandaar dat ik pas bij zin 3 iets riep. Braak, was het geloof ik. Of Yuk! Wat een platte, eendimensionale, vrouwonvriendelijke en vooral niet-erotische manier van schrijven. Die verkleinwoordjes. In elke zin staat wel iets als kutje, rokje, mondje, met als literaire uitschieter dijtjes! Haar dijtjes! Is dit een fantasie van een pedofiel? Nee, het is de grote, langharige Italonederlandse Ilja P. Ik hoef meteen nooit meer iets van hem te lezen. Eigenlijk zou je van elke schrijver eerst een seksscène moeten lezen, dan weet je direct wat voor vlees je in de kuip hebt. Want hij heeft natuurlijk een Pík en geen pikje. Oh, oh, en dit vinden jullie een voorbeeld van goed schrijven, denk ik bij voorbaat, tot ik lees dat de recensent het met me eens is, of eigenlijk andersom, want ik ben natuurlijk slechts een lezer.

Nu mag je van mij best grof gebekt zijn bij de beschrijving van seks. Het mag best neuken zijn en niet de liefde bedrijven, maar als je er geen rode wangen van krijgt en als je van opwinding geen hele woorden overslaat omdat je ogen je verbeelding niet kunnen bijhouden, dan is het pulp. Met weemoed denk ik aan het moment dat de hoofdpersonen uit "Een ogenblik in de wind" van André Brink eindelijk de daad verrichten. Er ging een boek van erotische spanning aan vooraf en als het eindelijk gebeurt, ben je in staat om ieder die op dat moment je aandacht opeist toe te roepen: 'Niet nu, ga weg, WÉG!'

Volgens media die ertoe doen is Grand Hotel Europa een meesterwerk, geniaal zelfs. De scène in kwestie wordt zelfs als een omgekeerde #metoo ervaring geportretteerd. Oudere schrijver wordt verkracht door jong meisje. Gelukkig ben ik geen recensent en mag ik zeggen wat ik wil, met mijn 140 lezers. Door deze scène, de woordkeuze, het platte en banale, is mijn eerdere interesse morsdood geslagen. Als een Engels biertje dat ver na sluitingstijd eenzaam en verlaten is achtergebleven op de tapkast, zeg maar. Wellicht is de rest van het verhaal geweldig, ruk ik alles uit zijn context, en worstelt de heer P gewoon met dit soort scenes. Je moet tenslotte een beetje hip en happening zijn, denkt hij, en misschien gaat hij daarom ook niet naar de kapper. Er is vast over nagedacht. En misschien zijn er massa's lezers die al die verkleinwoordjes wel heel opwindend vinden en heeft marketingonderzoek (of gewoon de verkoopcijfers) dat uitgewezen. Hij kwam in ieder geval 'in een vloek en een zucht klaar', en dat op zijn leeftijd, ere wie ere toekomt. Hoe dan ook, ik lees liever die andere Ilja. Met een lekker wijntje ernaast.

Fijne werkweek, iedereen.