Dag 19. Netflixen-3

Om deze crisis te overleven heb ik mezelf enkele restricties opgelegd. Ik mag me niet langer dan een uur per dag bezig houden met Corona. Gisteren kreeg ik een berichtje van een oude verkering. Hij had Corona op de IC overleefd en was nog weer een beetje bescheidener geworden, zei hij. Ik moest lachen, want het laatste dat in me opkomt als ik aan hem denk is het woord bescheiden. In zijn strijd om het virus te overleven had hij zelfs nog even van zijn ademnood een profielfoto gemaakt, met zuurstofkapje en al. Sommige mensen veranderen niet, dacht ik, maar ik was toch een beetje bezorgd geweest en waardeerde het dat hij me nog even verwittigde, zoals de Vlamingen het zo mooi zeggen.

Vandaag keek ik ná het werk en vóór de Franse overhoring van mijn examenklant een nieuwe serie, The English Game. Vooral aangeklikt vanwege de mooie, laat 19e-eeuwse aankleding, maar het was onverwacht meeslepend met knappe Britse kerels met de welbekende stiff upperlip en 'lots of gentlemen's agreements' waar ik zo dol op ben (oh, beschaving, waar zijt gij henen), maar ook vol STRIKE geroep, fakkels, whiskey en veel Schots (my favorite) dialect. Ertussendoor belde de Hello Crash meneer weer aan. Ik holderdebolderde verheugd naar benêe (nee, weer niet in een roze niemendalletje en huismuiltjes met poefje) en was oprecht teleurgesteld toen daar niet mijn Nubian Prince stond, maar een olijke puistenkop die nog even gauw doei riep terwijl hij wegrende. 'Nah', gromde ik binnensmonds en ging een live Diabeter sessie kijken over Corona, met ex-patiënten, kinderartsen, endocrinologen en andere diabetesdeskundigen en een vrolijke communicatie dinges meid die elke zin begon met Hey! En toen was mijn C-time op. Dus hey!, tot morgen.