Dag 20. Thuiswerken

Een bekende Amerikaanse liedjesschrijver is overleden aan Corona, lees ik. Ik ken hem niet en normaal gesproken zou ik hier overheen lezen, maar de man was pas 52 en dat wakkert bij mij onmiddellijk mijn sluimerende cortisolvoorraadje aan. Ik zoek naarstig naar een geruststellende tekst als "de man was al jaren ziek", maar die komt niet. Shit, denk ik. Gelukkig is er ook goed nieuws, zo krijgt de zoon van Monique Smit tandjes, hoe fijn is dat!

Structuur is belangrijk, weet ik, ik zeg het zo vaak tegen mijn cliënten, maar hoe anders wordt het als je zelf in een stuurloze situatie zit. Vanochtend stond ik kwart over 8 op. Het lijkt wel of het elke dag 10 minuten opschuift. Ik rende door de douche heen, trok dezelfde broek aan als gisteren, eergisteren en de dag daarvoor en deed mijn haar en  oogmake-up zorgvuldig genoeg voor het online teamoverleg dat me te wachten stond.

Ik ben calvinistisch genoeg om elke dag om 9 uur achter mijn bureau te willen zitten en de volle 8 uur rond te maken, maar merk wel dat niet iedereen er zo over denkt en dat daarom de motivatie wat begint te slijten. Misschien een dutje tijdens de lunch? Niemand die het ziet. Of een extra aflevering Netflix? En dat filmpje dat vriend P me toestuurt, oh ha ha, mijn blaas, stop. Wat doet die halflege zak paaseitjes trouwens in mijn bureaula? En wat is dat voor een woord: bure..aula? Gisteren realiseerden S en ik ons dat dit nog wel eens heel lang kon gaan duren. De charme is eraf. De gekte treedt in.