Dag 21. The English Game

Het is 1880 en de voetbalwedstrijd in "the English Game" wordt ruw onderbroken door een ernstig fysiek treffen op het veld. Ruige arbeiders uit de katoenfabriek rennen vervolgens het veld op, slaan het leven uit elkaar, rukken elkanders hoofd eraf, brullend van woede. Upperclass man op tribune neemt pijp uit mond en zegt: "I'd say, isn't that a bit steep?"
Ik leef voor zulke quotes.

Maar ook nu, nergens anders in het rijke westen is het verschil tussen de klassen nog zo groot als in het Engeland van de 21e eeuw. Van de comazuipende, boerende en scheldende vrouwen uit Essex, die stijf staan van de make-up, de lash-extensions en de weaves, naar de ziekelijk bleke, nauwelijks bewegende mimiek van de royalty met hun strakke keurslijf uit vervlogen dagen. You gotta love the English.

Van het 19e-eeuwse Lancashire op Netflix schakel ik nu over naar het Cornwall van de jaren 30 van de 20e eeuw. 'De Thuisreis', een boek van 864 pagina's, en met de traagheid van een uitgestorven schildpad, van de vorig jaar op 94-jarige leeftijd overleden Rosamunde Pilcher. Geen hoogdravende literatuur, maar ze had een vaardige en zeer beeldende pen en haar romans lijken allemaal geschreven om een oorlog (of een quarantaine for that matter) mee te kunnen overleven. De jeugd zal het niet trekken, oma hier wel. Ik heb er nog drie liggen. Welterusten.