Toen ik op Artibus zat (nu de HKU) reisde ik veel met de trein, en vaak 's avonds laat. Het gekke is dat ik me uit die tijd helemaal geen onveilige of intimiderende situaties kan herinneren. In Utrecht liep je weleens een junk tegen het magere lijf die een gulden wilde 'voor de bus' en natuurlijk wandelde ik op dat tijdstip ook niet alleen over Hoog Catharijne, maar veel meer gevaar had ik niet te vrezen, zelfs niet in de hoerenbuurt. Rustige treinen, geen vandalisme, niks. Als ik in Amersfoort om 11 uur 's avonds de stationshal uitliep, hoefde ik niet eerst langs een hele rij daklozen, junks of hanggasten van Burger King, zoals nu. De bus kwam pas om 10 voor half 12 en vertrok dan om kwart voor 12, want er ging er maar één in het uur. Ik had daarom altijd een boek bij me, om de tijd te doden. Het is in al die jaren maar één keer voorgekomen dat ik werd aangesproken (en bedenk, ik was toen 18 en fris en jong en best oké). Ik zat in een donkere, lege bus, zonder chauffeur, want die mochten toen nog gewoon plassen en een sjekkie roken tussen de ritjes door, en ik las. Er stapte een Turkse man in, van het ouderwetse kaliber, een gastarbeider dus, van onbestemde leeftijd en met het klassieke gebreide mutsje op zijn hoofd. Hij liep langs me.
'Isse goed boek?', vroeg hij.
Ik zei het al, het waren andere tijden, dus ik antwoordde beleefd: 'Ja, hoor'.
Toen sprak hij de gevleugelde woorden: 'Samen lezen?'
Het is me altijd bijgebleven. Hoe zag hij dit voor zich, dit samen lezen? En als we dit hadden opgepakt, eensgezind, hoe zouden onze verschillende leestempo's zich dan tot elkaar hebben verhouden? Was er een vonk overgesprongen, door dit gezamenlijke leesgenot, had ik nu dan halve Turkjes rondlopen in plaats van die deels Jamaicaanse snuiters? Hoe had mijn leven er dan uitgezien?
En dan is er nog iets dat ik nooit ben vergeten. Naast de uitgang van het station stond een automaat waaruit je voor een knaak een vrouwenslipje kon trekken, in allerhande kleuren.
Rare tijden, die seventies.
Het is me altijd bijgebleven. Hoe zag hij dit voor zich, dit samen lezen? En als we dit hadden opgepakt, eensgezind, hoe zouden onze verschillende leestempo's zich dan tot elkaar hebben verhouden? Was er een vonk overgesprongen, door dit gezamenlijke leesgenot, had ik nu dan halve Turkjes rondlopen in plaats van die deels Jamaicaanse snuiters? Hoe had mijn leven er dan uitgezien?
En dan is er nog iets dat ik nooit ben vergeten. Naast de uitgang van het station stond een automaat waaruit je voor een knaak een vrouwenslipje kon trekken, in allerhande kleuren.
Rare tijden, die seventies.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten