Dag 315. Spertijd

De avondklok. Ik begrijp de controverse niet. Wat moet je nu nog buiten? Je mag niet op bezoek, je mag niet naar je werk, tenzij het moet, je kan je boodschappen ook eerder doen, je bent geen puber meer die op zijn fiets of brommertje naar het hanghok moet voor zijn dagelijkse joint. Dus wat is het nou? 

In 1944 was er een avondklok. En verduisteringsmaatregelen. Als je na 8 uur 's avonds stiekem over straat liep zag je niks. En zo gebeurde het dat mijn ondergedoken vader in het landelijke Brabant de goedgevulde beerput niet zag en erin kukelde. Zo kwam het dat in dezelfde tijd mijn moeder als jong Amsterdams deerntje zich na achten op straat begaf en de vleermuizen door de duisternis zo laag overvlogen dat er 1 met zijn pootjes in haar haren bleef steken (gillen natuurlijk). Die avondklok, die duisternis, het werd ingezet door de Duitsers om het verzet en de geallieerden te dwarsbomen.

Er zijn nu geen Duitsers, zelfs niet in Amsterdam, Texel of Scheveningen. Geen bombardementen. Samen met Duitsland vechten we tegen een onzichtbare, gezamenlijke vijand. We hoeven niet onder te duiken, we worden niet opgepakt, we worden niet beschoten, we hoeven alleen maar even vol te houden en doen wat meneer Rutte zegt. Je bent het er misschien niet mee eens, je ziet corona misschien als een hype of een hoax. Denken staat vrij. Maar of je het ermee eens bent of niet, het doet geen pijn. Er is TV, je hebt eten, je telefoon verbindt je met elke plek die je maar wil. Er is geen oorlog en je bent niet oud genoeg om die associatie te voelen, die generatie is er niet meer.