Dag 317. De meteoriet

Ik ben een pessimist en soms denk ik dat dit, de coronacrisis, onze meteorietinslag is, en dat we allemaal doodgaan. We worden nu al ingehaald door allerlei mutaties die behalve besmettelijker ook nog eens dodelijker lijken te zijn en er zijn zorgen of de huidige vaccins nog wel voldoende werken bij die nieuwe types. Soms denk ik dat dit niet het eerste voorzichtige licht aan het eind van de tunnel is maar het begin van een inktzwarte duisternis, ons Armageddon. Dat we worden gestraft voor onze grootheidswaanzin, voor de arrogantie waarmee wij ons de aarde toeëigenden en alles van waarde er in een paar honderd jaar doorheen rosten. We worden opgeruimd, want dat doet de natuur, die zoekt een middel om troep op te ruimen. Wij zijn het karkas van de gier.

Ik voel me als Will Smith in de film I am Legend, die ik trouwens veel te eng vond om af te kijken, vooral toen ik wist dat hij zijn eigen hond moest wurgen die besmet was met de zombievariant van het virus.  Will zat maar liefst 3 jaar opgesloten in zijn appartement, met allerlei verdedigingsmiddelen als UV straling en explosieven, voor hij de straat op ging om vreselijk wraak te nemen. Ik voel me ook een beetje als het jongetje Jared en zijn broer en zusje in the Spiderwick Chronicles, een film die ik vaker heb genoemd en waarin de kinderen zich moeten wapenen tegen een Ogre die eerst onzichtbaar is, maar later verschillende ijzingwekkende gedaantes aanneemt.

Deur op slot, zeg ik dus. Binnen blijven als het kan. Doorpakken. Doe als Israel, als China, stort je op de Ogre, geef m de kans niet om zijn macht uit te breiden. Druk die vaccins erin, voordat covid19 wordt ingehaald door covid20 en 21. Maar dan komt het poldermodel in beweging, als zombies uit de grond. Want dat mag niet. En voor je het weet ben je weer enkele weken verder en staat de Braziliaanse gast met zijn Jehovavoet tussen de deur en zit zijn Britse makker al grijnzend op je bank.

Ik zit te lang binnen. Ik moet eruit. Het is vrijdagavond, half 11, het kan nog. Aju.