Dag 363. Goodbye

Vandaag mocht ik mijn nieuwe auto ophalen. Op het moment dat ik de laatste troep uit de achterbak haalde en nog wat verdwaalde spullen onder de stoelen vandaan plukte, kwam mijn zoon de straat inrijden. 'Heb je een foto genomen', vroeg hij. Hij snapt mij, die zoon. Een auto kan een emotioneel bezit zijn. Hij brengt je niet alleen naar plekken die te ver zijn om te lopen, hij staat ook voor vrijheid, zelfbeschikkingsrecht, onafhankelijkheid, veerkracht en kracht. Althans bij mij. Voor mij was deze auto onverbrekelijk verbonden met mijn dochter's diabetes, met Mowgli's nieuwe heup, met het vakantiehuisje bij Arnhem waar mijn vader nog op bezoek kwam, hartstikke dement en in de war. De auto waarin ik 6 jaar lang de gekste dingen had versleept, tafels, kasten, motoronderdelen, fietsen, kinderen, vuilnis, planten, kleden, de kat, de hond en meerdere vogeltjes.

Om 4 uur kwam ik aanrijden. Meneer B stond al klaar, hij wilde even mijn kilometerstand opnemen. 

'Is het normaal dat ik een beetje moet huilen', zei ik, 'of is dat iets van vrouwen?'
'Het komt vaker voor', zei hij diplomatiek.
In zijn kantoortje zetten we de puntjes op de i, ik gaf hem de sleutels van mijn oude barrel, en even later reed ik weg in mijn nieuwe auto. Ik haalde S op voor een kleine tour door het achterland om te wennen. 'Ik heb het gevoel dat ik 'm in de steek heb gelaten, dat hij daar zielig en allenig en verraden is achtergebleven, ingeruild voor mooier, nieuwer', zei ik niet zonder gevoel voor drama. Ze snapte het eigenlijk wel, zei ze, zonder te lachen.