Dag 367. Sinterklaas is jarig

Vandaag zo'n honderd jaar geleden, op 13 maart, werd mijn broer JP geboren. Vorig jaar om dezelfde tijd belde ik hem, gewoon: tring, tring, met de telefoon. 'Gefeliciteerd, broertje', zoiets, niet wetende dat ik hem daarna minstens een jaar niet zou zien. Corona was toen nog nieuw, en behalve eng ook een beetje opwindend, wij zouden ons er wel doorheen slaan, mijn broers en ik. Niemand van ons verwachtte toen dat het zo lang zou gaan duren. Hij is nu 65 jaar. Een kroonjaar. Zo'n jaar dat je vroeger met pensioen mocht, al geldt dat nooit echt voor artiesten, die sterven vaak in het harnas, of dat nu uit geldnood is of omdat ze niet zonder de schijnwerpers kunnen, wie zal het zeggen. Corona had een grauwsluier over de festiviteiten gelegd. Geen feestje drie hoog in Amsterdam oud-zuid, geen groots drinken, geen gelal, geen zingen, geen 'halil' en 'vergessen auch das trinken nicht (nein, nein!)'. Dat zegt u niets, het zijn familiegrapjes, waarvan je denkt dat je ze eeuwig en altijd kunt blijven herhalen, totdat langzaam maar zeker het koor steeds kleiner wordt en de stemmen steeds brozer.

De baard van mijn broer was ongekend lang, hij ging steeds meer op Gandalf lijken. Hij was er ooit op aangesproken, vertelde mijn jongste broer nog maar eens.

'Bent u Sinterklaas?', had het kind gevraagd. 

'Nee', had mijn broer geantwoord. 

 'Maar ként u Sinterklaas dan?'

Het online feestje was kort. We deden allen een poging het zo levendig mogelijk te maken, maar het blijft behelpen. We riepen wat door elkaar, mijn broer bedankte iedereen voor de mooie cadeaus en de creatieve en ontroerende clip die vriendin en kinderen hadden gemaakt, een compilatie van optredens, producties en familiemomenten. 'Volgend jaar', riep hij, 'volgend jaar doen we het over. Zesenzestig, dat is pas een mijlpaal!' En dat doen we. Volgend jaar.