In de passage van het winkelcentrum zat een klein, magisch winkeltje. In de ogen van mijn zoon dan. Je kon er allerlei gadgets kopen, maar waar het vooral om ging waren de Pokémonkaarten. Menig keer gaf ik het kereltje een speciale kaart cadeau van meer dan 10 gulden, alleen maar om het blije smoel te zien. Op een dag had hij met het enige andere mixed jongetje uit onze buurt gespeeld. Het kind was vernoemd naar een stad in Australië en zijn vader kwam uit Brazilië. Na het spel was mijn zoon plots een van zijn mooie, dure en bijzondere kaarten kwijt. Dat werd verhaal halen. Toen we aanbelden, deed pa open. Ik deed mijn relaas. Diplomatiek, beleefd, voorzichtig. Half achter zijn vaders rug verscholen ontkende de dief in alle toonaarden. Wat moet je dan. Ik was geen held. Ik heb maar een paar keer hoog van de toren geblazen. De eerste keer was toen een Rotterdams joch in een Frans zwembad mijn dochter uitschold voor bruine kaassoufflé. Rotterdam, of all places, dat ging te ver. Ik boog mij over het water, wenkte hem glimlachend en zei toen zachtjes: 'Ik ken jouw soort, je kunt er waarschijnlijk niks aan doen, je bent slecht opgevoed, maar doe het nog een keer en ik stuur hem - en hier wees ik naar mijn toen nog zeer gespierde en door de Zuid-Franse zon extra donker geroosterde echtgenoot, die enkele meters verderop nietsvermoedend een Ludlummetje las -, ja, die daar, op je af'. Het jong taaide verslagen af. En zo heb ik ook een notoire pester van mijn zoon eens beloofd dat ik hem met de grond gelijk zou rossen als het nog eens gebeurde. Ik moet echt heel boos worden, dat is zonneklaar. Zomaar iemand van repliek dienen lukt me zelden. In een volgend leven wil ik terugkomen als P, een collega van me die zegt wat ze vindt, met uitgestreken smoel. En dan zeg ik tegen iedereen die me in mijn vorig leven heeft gekwetst, beledigd en gepasseerd wat ik ervan vind. Inclusief gratis analyse van de psyche. Dat u het even weet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten