Dag 422. Queen B

Mijn woonkamer hangt vol met reproducties uit het Belle Epoque tijdperk van eind 19e, begin 20e eeuw. Klimt, Schiele, Breitner, daar ligt mijn liefde voor de kunsten. Maar soms wijk ik af van dat patroon en vind ik iets mooi wat daar mijlenver vanaf ligt. Basquiat bijvoorbeeld. Daarvoor heb ik boven een muurtje, op de overloop, om er geen warboel van te maken. Vandaag kwam mijn bestelde Queen Bee van Mark Ryden binnen. Het is pop-surrealistische kunst, maar S vindt het een soort anime en ze verzet zich met hand en tand tegen de plaats op de overloopmuur. 'Doodeng', zegt ze. 'Die ogen. Zo luguber. Ik durf dan echt niet meer naar de wc 's nachts, die ogen volgen je overal. En het is lelijk', zegt ze er ferm achteraan, alsof dat enig effect op me heeft.

Wat zie ik als ik ernaar kijk? Mysterieuze ogen vol leed, een droevig meisje dat tegelijktijd haar dunne nekje vastberaden strekt en zich vanbinnen de koningin van de bijen waant. Ze heeft duistere krachten, ze steekt, maar ik vind dat niet eng maar fascinerend. Ryden bedoelde er wat anders mee, lees ik, iets als de relatie tussen mens en natuur, maar het mooie van kunst is, dat je eruit kunt halen wat je wilt.