Dag 423. Moordenaars

Kat Mowgli heeft zijn eigen Instagrampagina. Je moet toch wat in coronatijd. Na een paar uur heeft hij al 108 volgers. De wereld barst klaarblijkelijk van de hysterische kattenliefhebbers. Zwarte kat liefhebbers!, want dat is een aparte categorie. Een kleine tour door het land van #catsofinstagram leert me dat Mowgli verdomd blij mag zijn dat hij bij ons woont en nog gewoon zonder roze bontjasje naar buiten mag. In Japan woont zijn soortgenoot. Een kat genaamd Voodoo. Ik ken Voodoo en zijn mensenouders al jaren, ze hebben hem als minikitten op een verlaten strand gevonden, mauwend in een kartonnen doos. Nu heeft hij een eigen slaapkamer, een hemelbed en een uitgebreide garderobe. 

Voodoo heeft het goed, zo op het eerste gezicht, maar aan zijn gemene en gluiperige oogopslag te zien, vindt hij de schuimbaden, de geknipte en gemanicuurde nagels en het uitlaten aan een glittertuigje maar zo zo. Katten moeten vogels vangen. Hij vindt dat en ik vind dat. Dat zijn de meesten van jullie niet met me eens - terwijl jullie nog een extra gehaktbal nemen -, want hele vogelpopulaties leggen het loodje door katten en windturbines. Maar ach, mensen, laten we wel wezen, niet de moordende huiskat vernietigt onze vliegende fauna, dat doen wij zelf. De mens is het lelijkste dier op aarde. Vernietigend, overheersend, hebberig. Wij verpesten de wereld, niet de vleermuis, niet de duif, niet de wasbeer, niet de hoornaar wesp, maar wij. En dat weten we best.

Natuurlijk hou ik mijn serial killer 's nachts binnen, en roep ik 'sjoe sjoe' als hij iets anders in zijn bek heeft dan brokjes uit een zakje, want ik hou ook van kleine mereltjes en lieve spitsmuisjes. Net als jullie.