Dag 438. Huile

Het was een karige middag. De wijn, de uitgestalde hapjes, de baklava, ze wilde niks, alleen koffie. 'Sorry', zei ze, 'kater'. Haar zus had een taart gebakken, die weigerde ze niet, braaf blies ze de kaarsjes uit terwijl ze intussen met beide handen haar blauwe vlechten in bedwang hield. 'Wat is Huile..', vroeg ze, toen ze haar cadeaus uitpakte. 'Kun je dat drinken of ...?' 'Oewiele', lachte ik. 'Da's Frans voor olie', en ik draaide de fles om. Jamaican castor oil, stond daar en dat kende ze natuurlijk. 

Even later belde haar broer J aan. Hij voelde zich niet zo lekker, zei hij. Snotneus, hoofdpijn, hij bleef wel even buiten. Daar stonden we. Half in de gang, half op de oprit. Mijn drie kinderen en ik en de jongen. Het was de eerste officiële kennismaking. Zo kon hij stapsgewijs wennen aan het klapstuk, vond S, de Vader. Vooraf had ik strikte instructies gekregen: 'Mam, geen discussies, geen politiek en please, please, geen grappen.' Dat bleek geen sinecure. Sarcasm is your middle name, zei de ex altijd en ik geef mijn slechte eigenschappen graag door, dat is duidelijk. Een buitenstaander zou de sociale interactie tussen mij en mijn kinderen gemakkelijk kunnen aanzien voor bedenkelijke theorieën; niks woke gedoe of politiek correcte termen, we dichten elkaar de meest vreselijke dingen toe, in onbedekte en vooroorlogse woorden die allang niet meer mogen. Maar als het erop aankomt, zijn we een stelletje geitenwollen softies die zwelgen in zorgdrang en begrip. De jongen was een nieuwkomer, hij moest wennen aan onze manier van praten en of het een beetje minder kon, vroeg S. Wees een normale moeder, bedoelde ze eigenlijk te zeggen.

Dus serveerde ik die middag als een normale moeder minipizza's, keuvelde wat over Formule1, tekenbeten en diabetes en werd slechts twee keer met een dwingende blik gecorrigeerd. Toen de zoon vroeg of een olijfboom kan overleven in ons klimaat, en ik antwoordde: 'alleen als je gelooft in climate change', kreeg ik een por. Zoiets zou tenslotte maar al te gemakkelijk kunnen ontaarden in een helse discussie over global warming en van daar naar onze visie op vlees eten, windturbines, atoomenergie, zionisme, Hel en Verdoemenis en ... God forbid ... Groen Links!

'Ik mis de feesten', zei M, toen ik haar naar huis bracht. 'Volgend jaar', zei ik. 'Dan komen de ooms weer om mijn wijn op te drinken, is er weer lawaai en gezelligheid. En cadeaus. En knuffels!' Ze tilde haar enorme, tropische plant van de achterbank en liep naar haar voordeur. 'Bisou', riep ik. Ze zwaaide met haar vrije hand en weg was ze. 

Thuis zag ik dat ze de olie was vergeten.