Dag 440. Zelftest

'Ik ben verkouden', zegt het kind. Ik zit achter mijn bureau en zij hangt verveeld op het bankje ernaast. 'Waag het niet!!', roep ik ontsteld. Haar mond zakt open, ogen groot. 'Vrijdag word je gevaccineerd, je gaat nú géén corona krijgen!' Oké, ik klink licht hysterisch, ik weet het, maar niets loopt volgens planning de laatste weken en iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik daardoor van het padje raak. Ik ben de vrouw van de lijstjes, van 6 weken van te voren de koffers pakken voor een reisje naar Corfu van 7 dagen. Van een planbord aan de muur om het overzicht te houden waar ik sta met mijn cliënten. Ik ben de hypochondriër die niet alleen een thermometer in huis heeft, maar ook een professionele bloeddrukmeter, en sinds de uitbraak van corona zelfs een saturatiemeter. Ik heb een Tupperware-systeem met stickers als: Pijn, Verkouden, Maag/Darmen en (dat is de beste) Happy, maar ik zeg niet wat daarin zit. Ik heb zelfs een zwaar metalen dossierkast met tientallen geordende hangmappen. En als allerergste, maar heus heel handig als ik het aardse voor het hemelse heb verwisseld: een handboek met alle gegevens, instructies, contacten, medicijnen en wachtwoorden van mij en de kinderen (en dat is opgeborgen op een supergeheime plaats die alleen mijn kinderen weten). Ik ben een beetje eng, ik geef het toe, maar nu begrijpt u wel dat ik het zeer bezwaarlijk vind als iets niet loopt zoals het was bedoeld.

'Er wordt geen corona gekregen', roep ik daarom nog maar eens.
'Had je niet een doos met zelftesten gekocht?', vraagt het kind.
Natuurlijk heb ik een doos met zelftesten gekocht! Zoals ik ook mondkapjes heb voor nog zeker 3 pandemieën, plastic handschoenen (nooit gebruikt) en zelfs 2 gezichtsschermen (ook nooit gebruikt).

Het blijkt nog een hele toer om de test goed uit te voeren, maar dat kan ik wel aan S overlaten. Na 30 minuten laat het schermpje zien: geen corona.
'En verder blijf je deze week binnen!', zeg ik.