Terugblik

Als ik zo af en toe eens terugblik in mijn coronadagboek, dan vind ik het jammer dat ik het niet heb volgehouden tot de verlossende woorden van de heer Ernst ons dinsdagavond bereikten. (Die ik overigens tot mijn ontsteltenis heb gemist. 'Dat was toch vrijdag?!', riep ik wrevelig.) Ik had dan een mooi overzicht gehad hoe je van een doodsbange kluizenaar transformeert in een verveelde, ongeïnteresseerde, maar goddank nog beschaafde burger, die geen enkel geloof meer heeft in politici, maar ook de heren/dames van het OMT met de nodige scepsis bekijkt. Hoe het zo heeft kunnen komen, dat zou een vraag kunnen zijn. Ik zou er een slotwoord aan kunnen toevoegen over vertrouwen, over de interne ruzies en machtsverhoudingen, de manipulaties, de mediageilheid en de roemzucht van zowel de viro- en andere logen, de politici en de coronasceptici. Van de meest bizarre complottheorieën zou ik een mooi bruggetje kunnen slaan naar de Spelen in het verrotte China, waar ze anno 2022 Friends gecensureerd uitzenden. De grappen over homoseksuelen mogen trouwens ook hier niet meer, je wordt voor minder gekruisigd. Valt er nog wat te lachen ergens? Ik durf niet meer.

Ik zou en passant natuurlijk commentaar krijgen op mijn liefde voor de F1, waarin sommige coureurs een grote mond hebben over mensenrechten en vervolgens door alle schurkenstaten karren (ik noem geen namen). Op mijn afvalscheiding terwijl ik de auto pak naar de vuilcontainer en 3 uur douche per dag. Op mijn vegetarisch eetpatroon terwijl ik naar dressuurwedstrijden kijk. Op mijn gekookte eitje, waar die kip ook niet blij mee is. Hij die zonder zonde is.. en ja, daar mag u ook zij zeggen en zelfs hen, al snap ik van dat laatste echt niet hoe je dit vervoegt en hoe je dit rijmt met hen/hun. Hoon zou mijn deel zijn, hoe dan ook, wat ik ook zeg.