Dag 27. Ambulance

Ik sta te praten met mijn zoon op de oprit, via de telefoon, als er een gillende sirene klinkt. 

"Ze komen de straat in", zegt mijn zoon. Ik loop de trap op en kijk als een echte gluurbuur uit het slaapkamerraam. De ambulance stopt bij de buren voor de deur. Mannen in witte pakken stappen uit, maskers voor, brillen op, en gaan naar binnen. Het ziet er eng uit, onaards, als in een rampenfilm. Elk moment verwacht je dat Will Smith of Keanu Reeves zijn intrede doet. Maar dit is geen fijne spanning. Het is de nieuwe realiteit en het ziet er niet goed uit. 

Mijn broers keuvelen intussen met elkaar op de familieapp, ze overwegen het geannuleerde Hemelvaartweekend aangepast toch door te laten gaan. Ofwel drie dagen zuipen met anderhalf meter ertussen. "Je zoekt 't maar uit", zeur ik, zoals de enige zus hoort te doen bij gebrek aan moederlijk verstand. "Ik blijf binnen". 

Even later komen de broeders naar buiten. Ze trekken de pakken uit en gaan weer naar binnen. "Vast gewoon weer zijn hart", roddel ik intussen met de andere buurvrouw.  "De aansteller." Maar ik zucht van opluchting.