Dag 52. De zielige vlag

Het is vandaag Dodenherdenking. We weten allemaal wat dat inhoudt. Tenminste, daar ga ik vanuit. Het  betekent ook dat we de 'zielige vlag' hijsen, zoals een basisschoolleerling het zo vertederend noemde. Helaas staat mijn keukentrap bij mijn oudste dochter thuis en blijkt de keukenkruk te laag. Na wat gerommel en gemopper heb ik daarom op Koningsdag verstek laten gaan. Wat geeft één zo'n dag nou, dacht ik, en wat krijgt Wim-Lex daar nou helemaal van mee. Maar dit is anders. Dit is behalve een moment van herdenking, ook een signaal dat we niet mogen vergeten, een principekwestie, en een teken van respect. En altijd moet ik dan weer denken aan die ene keer, 35 jaar geleden. Ik zat samen met de ex en twee van onze vrienden in het Café Americain op het Leidseplein. We dronken daar wat, in afwachting van de voorstelling in de Stadsschouwburg. Ik weet niet meer wat we gingen zien, maar wel dat tijdens de 2 minuten stilte een vrouw naast ons onverstoorbaar bleef doorkakelen. We keken elkaar aan, geërgerd. Mijn tafelheer B zei er wat van. Boos. Ik weet niet precies meer wat, maar heel diplomatiek was het niet, want mevrouw was beledigd. Nou zit Amsterdam vol met toeristen, ook toen al, en was ze misschien niet van ons gebruik op de hoogte, maar zelfs na een kleine uitleg stapte mevrouw niet van haar high horse en kwam het nog bijna tot een handgemeen. 

Als je vandaag de dag in een etablissement zit, wordt de aankomende 2 minuten stilte aangekondigd. Want dat is kennelijk nodig. In onze straat ook. Vorig jaar waren onze buren keihard aan het schreeuwen. Ze hadden ruzie en die kon niet wachten. Ik ben benieuwd wat ons dit jaar te wachten staat. Misschien moet ik een briefje door de brievenbus gooien: "Beste asoburen, wilt u om 8 uur even 2 minuten stilte in acht nemen? En als u niemand wilt herdenken, dan zomaar, uit respect voor die mensen die dat wel willen? Dank u."

Mijn andere buren doen alles voor mij. Ze zetten mijn GFT bak aan de stoep als ik het weer eens vergeet. Hangen de lege tas van het opgehaalde papier aan mijn deurklink. Ze hebben ook een keukentrap. "Zet de vlag maar naast de deur, doen we even", appen ze.