Mijn kinderen zijn doodstil op 4 mei, opgegroeid met de ernst en het besef die daarbij horen. Ze hebben heel wat verhalen aan moet horen van mij. Verhalen van mijn vader, van mijn moeder, ik blijf ze vertellen, zelfs al word ik nu weggehoond omdat het de zoveelste keer is. "Ja, als opa bij zijn andere oom was ondergedoken, was jij nooit geboren", roepen ze nog net niet in koor. Het zijn niet alleen de familieverhalen die me boeien. Ik wil altijd de achtergrond van iets weten. Waarom was zij een moffenhoer, denk ik bij een oude foto uit mei 1945, wat is haar verhaal. En als ik een groepje Nederlandse mannen een achtergebleven Duitser in elkaar zie slaan, kijk ik ernaar met gemengde gevoelens. Ik voel begrip, rechtvaardiging, maar denk ook 'Ja, nu durf je wél', alsof ik zelf zo'n held zou zijn geweest. Het was en is een dubbel feest, 5 mei.
In de krant vertelt een opperrabijn hoe hij gisteravond tijdens de 2 minuten stilte geconfronteerd werd met het lawaai buiten van 20 kinderen 'met een migrantenachtergrond'. Hij ging het gesprek aan. Wisten ze niet? Ze wisten niet. Ik liep gisteravond om 10 voor 8 naar buiten, waar mijn zoon bezig was met zijn motor. Nog voor ik mijn mond open kon doen, zei hij: "Ja, mam, ik weet het."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten