Dag 56. Pijn

Dat alles pijn doet. Kent u dat? Of is het een sixty something kwaal (niet afkorten, graag). Mijn heupen (van 't zitten op een houten stoel), mijn kont (ook van het zitten, vooral links), mijn kuiten (van de online combattraining die heel goed is... als je 30 bent), mijn triceps (die verstopt zitten onder mijn kipfilets maar desondanks erg gevoelig zijn voor pijn) en last but not least, mijn hoofd. Door het denken. Want er viel een hoop te denken vandaag. Over beleidskaders, procesmatig monitoren en het activeren van intrinsieke motivatie. Snapt u het nog?

Gelukkig had ik vanochtend een alleraardigst gesprek met een jongeman. Ik zag hem niet, want videobellen, dat vond hij eng, maar na een half uur vormde zich een beeld op mijn netvlies van een slimme, originele en grappige jongen. Zoiets als mijn zoon, de zwarte krullen dacht ik erbij. Dat hij mij niet kon zien en toch 'u' bleef zeggen, vond ik beleefd en lief. En of ik veel jongens kende zoals hij, want ik had aan een half woord genoeg, zei hij. Veel te veel, dacht ik, zoveel jongens vooral die het moeilijk hebben in deze klote wereld. Zijn vrouwen sterker, stabieler of wordt er minder van ze verwacht? Zijn ze getraind in bescheidenheid misschien, schikken ze zich eerder?

Aan het eind van de middag werd ik gebeld door een lieve collega van Kwaliteit die na maanden zwangerschapsverlof weer terug was op de (nu nog virtuele) werkvloer. Een poppetje om te zien, maar wat een brein, heerlijk. Zo iemand naast wie je je altijd dom en inadequaat voelt. Na een vrolijk gesprek over de helletocht van een keizersnede sloeg ze me om de oren met de nieuwe normering HH2 en of ik die wel toepaste. Ze keek me streng aan. Vanuit een smetteloos huis. Met een baby van 4 maanden die al 8 uur per nacht sliep.

Nu ben ik toe aan een borrel. En dat mag, want het is vrijdag. Maar eerst even liggen. Ik voel nu namelijk ook pijn in de binnenkant van mijn rechterenkel, een beetje rechts van het midden. Kent u dat?