Dag 57. Rolmodel

Oh land waar de zon nooit schijnt.  Land waar vrouwen de scepter zwaaien. Vrouwen met haren als slangen. Die spreken met gespleten tong en elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Die elkáár bevechten in plaats van de echte vijand. Vrouwen die in zwart decolleté op jouw bruiloft alle aandacht naar zich toe trekken. Vrouwen die ná je scheiding in detail vertellen met hoeveel vrouwen je ex het heeft gedaan. Vrouwen die zijn afgeslankt en je ongevraagd advies geven, elke dag. Vrouwen die geen woord zeggen over je nieuwe baan of je promotie, expres. Die zeggen dat die ene naar je gevraagd heeft omdat ze niet alleen naar dat feestje willen. Die het met je man doen als jullie op proef uit elkaar zijn. Vrouwen die liever dood gaan dan jou een compliment geven. Het altijd beter weten en het altijd zelf veel erger hebben meegemaakt. Vrouwen die niet weten wat solidariteit is, wat sorry betekent, hoe eerlijkheid eruitziet.

Zomaar een greep. Want dit alles kwelde mij afgelopen week, nadat ik weer eens werd geconfronteerd met een volledig ontbreken van het  sisterhoodgevoel bij mijn soortgenoten.

Ik zoek een fitnessvideo op voor vandaag. Low impact, want ik heb spierpijn en bepaalde lichaamsdelen zijn bij mij niet geschikt om mee op en neer te springen. Ik stuit op een video met een ronduit dikke vrouw. Niet Insta-dik, nee, Albert Cuyp-dik, compleet met flabberarmen en appelbuik. Ook staat ze niet in de achterste rij, samen met de obligate African-American en Aziaat, maar in the lead. Ik merk dat ik er moeite mee heb. Ik wil een rolmodel, dit is geen rolmodel, en ik zap door naar een volgend filmpje. Een net-bevallen vrouw grijnst me toe. Crop top en zacht trilbuikje. Nou, vooruit dan maar.

En de 60-jarige hijst haar XL sportbroek op, zet haar bril af en gaat aan de slag.

Even later komt mijn dochter binnen. Flawless as ever, al gaat ze nergens heen. "Goed bezig, mam", zegt ze tegen mijn paarse hoofd. "Zeg, er is wel het een en ander veranderd sinds mijn fitnessdagen", hijg ik -  want ik grijp elke gelegenheid aan om even te pauzeren -, en vertel over de dikke en de slappe. "Ja, mam, dat is heel gewoon nu, en fatshaming mag niet meer."

Ze kijkt me aan alsof mijn generatie, en ik in het bijzonder, hier verantwoordelijk voor was. Ik kijk beschaamd weg. "Mea culpa, schat, mea maxima culpa." En ik hijg verder.