Dag 58. Moederdag

Mijn kinderen kennen me goed. Ik merk dat aan de cadeaus die ze voor me bedenken. Deze Moederdag kreeg ik het Downton Abbey Cookbook. De serie, die tijd, met zijn tradities en het decorum, ik ben er dol op. Het boek bevat prachtige foto's uit de serie zelf, maar ook van antiek porselein en bestek uit die jaren. Het ziet er zo inspirerend uit dat ik zelfs overweeg om enkele recepten ook echt te gaan maken.  Toad-in-the-hole en Kidney Pudding laat ik aan me voorbij gaan, niet alleen omdat ik geen vlees eet maar vooral omdat dit recepten zijn voor 'downstairs' en ik me in mijn fantasieleven graag mag definiëren als 'upstairs' en liever een Charlotte Russe of Champagne Jelly nuttig dan een Spotted Dick (cake met niervet, serieus?). Het boek is samengesteld door een culinair historica en vooral hoofdstukken als 'How to host a Downton dinner' intrigeren me, al zal ik dit nooit in praktijk brengen. Ik heb zelf een kast vol verrukkelijk servies. Theekopjes, schalen, glazen uit vervlogen tijden, die ik helaas zelden gebruik. Ik drink geen thee, alleen maar koffie, en eten uit schalen doe je alleen als je gasten hebt.

Koken voor gasten, ik deed het in mijn jonge jaren regelmatig, maar heb er de laatste tien, vijftien jaar geen tijd meer voor. Bovendien geeft het me tegenwoordig te veel stress. Maar nu, na bijna twee maanden isolatie, denk ik er vaak aan terug. Ik mis het. De drukte, de gezelligheid, maar vooral het zinloze, het kleurrijke, de zotheid. Alles wordt anders, denk ik. Als dit maar eerst voorbij is.

Toen mijn dochter na uren sociale distantie naar huis ging, streelde ik even haar arm. Verder dan dat durfde ik niet te gaan. Ik mis het. Ik mis haar. Alles wordt anders. Straks.