Dag 61. Geslaagd

Als kind was ze veelbelovend. Ze leerde zichzelf lezen op haar 3e, kreeg extra taken op de basisschool, had een zeer hoog gemiddelde in de brugklas. Ze ging als een trein, ambitieus en razendslim. Ik had er geen omkijken naar, want ze werkte gestructureerd en planmatig, bijna op het obsessieve af.

Toen kwam 'haar vriend diabetes', zoals ze het zelf zegt, en werd alles wat eens zo gemakkelijk ging een gevecht. Jaren van hypo's en hypers, vermoeidheid, hartkloppingen, trillen, wazig zien, en het onmiddellijk en volledig verdwijnen van elk laatste beetje concentratie. En dat alles volledig out of the blue. Diabetes hield geen rekening met een gymles, een toetsweek, een eindje fietsen. Een simpele verkoudheid, menstruatie, stress, verdriet, ruzie, alles was van invloed op haar bloedsuikers.

Weinig mensen kennen de impact van diabetes, weten alleen wat type 2 betekent, ouderdomsdiabetes. 'Maar dit is niet mijn eigen schuld', riep ze vaak tegen mij als ze weer eens tegen goedbedoelende onwetendheid opliep. "Kun je alles eten?" "Maar je bent helemaal niet dik?" Of erger: "Ik heb gelezen dat je het kunt genezen met een speciaal dieet." We hebben het allemaal voorbij zien komen.

Haar school hielp goed mee, al ging het ook wel eens mis. Zoals die ene keer dat ze niet mocht eten van een invalkracht. 'Die 20 minuten kun je ook nog wel wachten', zei hij. En de surveillant die niet wist dat ze een verlengingskaart had voor toetsen. Soms moest ik het toch weer uitleggen: de vermoeidheid, de absentie na een nachtelijke hypo. En alsof het allemaal niet erg genoeg was deed toen mevrouw corona haar intrede. En zo maakte ze haar laatste toetsen alleen, op een tijdstip dat er niemand in het gebouw was. Met alleen haar mentor in het lokaal en een extra ontsmet bureau en toetsenbord.

Ze is geslaagd. Niet in de laatste plaats dankzij mevrouw Annemieke Veenma, haar mentor en scheikundelerares, die meedacht en regelde. Geslaagd, met maar 1 onvoldoende. Voor scheikunde.