Dag 63. Klasje van Rutte

Wat zal Nederland schoon worden! Musea, bioscopen, koekjesfabrieken, iedereen wil weer omzet draaien en dus wordt er gepoetst en gewreven en gesprayd als een dolle. "Uitgaan zullen we, want wat zijn we eraan toe", hoor ik een verslaggever zuchten. Ach, wat zielig. Twee maanden niet uitgeweest. Geen restaurant, geen terras, geen bios. Wat hebben we het zwaar. Hoe hebben we het zolang uitgehouden?  Wat een groot en allesomvattend lijden!

Ik zie Rutte op TV en hij lijkt moe. Niet van de urenlange kamerdebatten of de vergaderingen met het OMT, nee van de opstandigheid van zijn onderdanen. Het gezeur van zijn klasje. Moe van het herhalen. Van het geduldig uitleggen, keer op keer. Zijn hoofd krijgt al een puntje, daar, bovenop! Mager lijkt hij ook. Want hoe vaak zit hij nog aan moeders dis? Hij heeft geen tijd, hij eet niet! En intussen wordt de rest van Nederland vet, raakt aan de drank, maakt baby's of vecht elkaar de tent uit. En LIJDT.

Los van de mensen die echt lijden,  die oud en ziek in verpleeghuizen zitten of op de IC liggen, los van de artsen natuurlijk en alle andere zorgverleners die niet alleen niet thuis kunnen werken, maar ook heel hard moeten werken, los ook van de mensen in arme landen, in oorlogslanden, in vluchtelingenkampen, die het moeten doen zonder enige zorg of hygiëne, los van al die mensen, heb ik geen enkel medelijden met De Nederlander. Alleen een beetje met Rutte. Maar niet heel veel, want hij verdient veel meer dan ik en hij heeft een mooiere fiets.

(PS. Nee, ik stem geen VVD)