Dag 64. Spelen in de kerk

Het valt niet mee om er elke dag een stukje tekst uit te spugen. Ik ben niet altijd vrolijk of inspirerend of mooi melancholiek of grappig boos. Heel vaak ben ik niks. Zoals vandaag niks is. Maar het moet. Vanochtend zag ik op tv een 87-jarige man die al 55 dagen op een rij een stukje muziek op zijn mondharmonica speelt. In een lege kerk, omdat er geen mis is. Daar mag je niet zomaar mee stoppen. Het is van levensbelang om daar mee door te gaan. Ik snap dat.

Jaren terug had ik mijn Alle Dagen Mooi project. Gedurende een jaar moest ik elke dag iets posten dat ik mooi vond, kunst met een grote, maar ook met een kleine k, van een beroemd schilderij of een bekende modefotograaf tot een mooie kop met sproeten. De enige norm was dat ík het mooi vond. Ik heb het volgehouden, alle 365 dagen lang. Ook op de dagen dat het leven lelijk en grauw was. Zelfs als ik midden in de nacht dronken in bed teneer was gestort. "Moet.. iets.. moois.. posten.. hik", zei ik dan tegen de vechtgenoot. Want niet alles was mooi in mijn leven en ik denk dat het daarom zo belangrijk voor me was.

Leven in tijden van corona. Eerst was het eng, bedreigend, maar ook spannend en nieuw en het gaf een vaag gevoel van saamhorigheid. Nu is het een slepende en troosteloze kwestie geworden die als een grijs wolkendek over ons heen hangt. Hoe zwarter je dagen, hoe beter je focus op het mooie in de wereld moet zijn. Uit lijfsbehoud.