Het lijkt zo mooi, eenvoudig leven, overzichtelijk leven, zonder ballast. We richten ons huis daarom allemaal eender in, eerst in strak grenen, toen in strak wit, nu in strak Scandinavisch. Als je dan zo'n rijtjeshuis als in mijn straat binnenloopt, raak je in de war, want ook de meubels kunnen vaak maar op één manier staan.
Mijn huis staat vol met spullen. En geloof me, ik word niet van alles blij. Als ik 's avonds laat in het half duister mijn woonkamer binnenkom, dan word ik onvriendelijke aangestaard door mijn overgrootvader, met enge, (maar indrukwekkende) snor. Fuck, zeg ik, en blijf vervolgens met mijn kleine teen achter de gammele poot van mijn moeders naaitafel hangen. Ik hoor haar vermanende stem als ik zoals zij het noemde grondig met onze lieve Heer spreek.
De meeste van haar spulletjes die ik nog heb, bewaar ik in een doos. Haar oude cat-eye bril uit de 50-er jaren (met nog maar 1 pootje), een lap kant uit haar trouwjurk, haar persoonsbewijs uit de oorlog, een tekenschriftje van de lagere school en de knuffel die ik haar op haar sterfbed gaf. Onderin liggen 2 poezie-albums. Dat van haar, uit 1939, en dat van haar moeder, mijn oma, uit 1914. Mooie handschriften met gekrulde letters in zwarte inkt, vormelijke versjes, zoete, zachte plaatjes. Dat van mijn moeder is net wat minder mooi dan dat van mijn oma, al was de wegwerpmaatschappij nog ver weg, en de pagina's zijn nog redelijk wit. Het staat vol met lieve groeten en wensen van haar vriendinnetjes en ik vraag me met een droef hart af of Jopie Barüch het nog heeft kunnen navertellen.
Ik haal de boekjes uit de doos en leg ze in mijn vitrinetafel, te mooi en te waardevol om in een donkere doos te worden bewaard. Ik word er niet blij van, het maakt me droevig. Maar het zijn dierbare bezittingen en geen haar op mijn ongeorganiseerde hoofd die er over denkt om al die rommel weg te gooien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten