Ik deed het niet. Ik heb een hekel aan racisme, maar ook aan agressie, aan schreeuwen, schelden en dreigen. Ik heb een hekel aan mensenmassa's die elkaar ophitsen en los gaan. Het enige wat ik deed was er een paar plaatjes aan wijden op Instagram, net als de meesten, en een paar zinnen in mijn blogs.
Er is een gezegde: niet goedschiks, dan maar kwaadschiks. En goedschiks lukt niet, daar in het verre Amerika, dat is inmiddels wel bewezen. Dus dat de huidige uitbarsting van protest samengaat met de allerdiepste emoties snap ik. Ook in Nederland is de woede voelbaar aanwezig. Akwasi, de kalme, vriendelijke rapper uit DWDD riep het volgende op de Dam: "Op het moment dat ik een Zwarte Piet tegenkom in november, trap ik hem hoogstpersoonlijk op zijn gezicht". Iedereen weet het inmiddels. Ik snap zijn woede, zwarte piet was vanwege het stigmatiserende beeld in ons gezin 30 jaar lang een persona non grata. Wel heb ik mijn twijfels over de oorsprong van zijn uitspraak. Liet hij zich opzwepen door het moment van saamhorigheid, de woede, de emotionaliteit van zijn toehoorders? Of komt nu pas zijn jarenlang opgekropte woede naar buiten? Heeft hij dit voorbereid of was het een opwelling? Was het slim of niet? Half Nederland viel erover. En niet alleen de pro-Piet kant. Er zijn zelfs meerdere aangiftes gedaan tegen de man. Ik heb er ook gemengde gevoelens bij en vraag me daarnaast af of we met een dergelijke krasse uitspraak niet het tegenovergestelde bereiken, maar dat zeg ik vanuit mijn luxueuze positie als witte Truus Modaal uit Suburbia. Wat me echter opvalt is dat door de media, maar vooral het afvoerputje van het internet deze uitspraak gretig wordt aangegrepen om de aandacht van de hele intentie van dit protest af te leiden. Net als corona, de besmettingshaard, de vinger naar de zorg, het besluit van Femke. Hoe mooi zou het zijn als al die mensen die zich daar zo kwaad over maken, zich net zo gepassioneerd zouden uitspreken tegen racisme, denk ik dan. We - wij autochtone witte Nederlanders - voelen ons ongemakkelijk bij dit onderwerp. Ik net zo goed als ieder ander. Ga je een eerlijke discussie aan, of je nou pro of anti bent, dan krijg je te maken met allerlei complexe zaken uit het verleden en wordt het gesprek al gauw troebel en vijandig.
Ons mooie, rijke Nederland is gebouwd met bloedgeld, zegt mijn broer in zijn blog van vandaag. Zoals zo'n beetje alle landen in het oude Europa. Dat bloed kleeft ook aan mijn familie, mijn voorouders van vaders kant hadden een suikerrietplantage in Suriname. Met slaven. Ik zeg vaak als grap dat God mij daarvoor genoeg gestraft heeft door mij mijn Ex op mijn pad te sturen. Ik wil dit verleden niet onder het kleed vegen, integendeel, maar zou het niet mooi zijn als we dat stuk geschiedenis als educatie zien en aangrijpen als reden om het van nu af aan anders te gaan doen? Hoe moet het niet, dat weten we. Hoe moet het wel, laten we het daarover hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten