Dag 92. Opgelicht

Mijn zoons motor startte niet, dus ik toog gezwind naar de plek des onheils, mijn startkabels in de achterbak. Toen het euvel verholpen was reed ik weg. "Mam, je achterbak staat nog open", riep zoon. Hij gaf er een zwengel aan en zwaaide nog even, hoofdschuddend. Toen ik een straat verder stopte om een volle vuilniszak in de container te dumpen, kreeg ik een appje.

"Hoi, mam." 

Tien kusjes. Dat moest mijn oudste dochter zijn, die praat in smileys. 

"Nieuw nummer, gooi t oude maar weg", zei ze. 

"Hoezo dat dan?", vroeg ik. 

"Toestel kapot, nieuwe gekregen van werk". 

Dat was een beetje raar, want ik weet waar ze werkt. De directeur rijdt in een vette bak, maar de begeleiders krijgen nog niet de helft van hun woon-werkverkeer vergoed. 

"Ja, er is wel een probleempje", kwetterde mijn dochter door. "Ik moet nog een betaling doen voor 5 uur en heb mijn Rabo-scanner niet bij me." 

Aha, schoot het door me heen, ik word belazerd, want mijn dochter zit bij de ING. Ik belde haar. Met haar oude, echte nummer. "Nee hoor", zei ze, "ben ik niet".

Ik ging weer terug naar het app-gesprek met de slechterik. 

"Sorry, ben ik weer", riep ik. 

Ik maakte screenshots, noteerde nummer. Ik was benieuwd waar dit heen ging. Of ik het even kon overmaken, zei hij. 

"Maar natuurlijk!" 

Liefst in 3 tikkies, dat was makkelijker, zei hij. 

"Maar natuurlijk!" 

Ik zag de oplichter zich in de handjes wrijven, ha, hebbes, een oude sukkel. Hij (of zij, want vrouwen kunnen ook heel slecht zijn) wilde graag 850 euro voor de IPhone en 950 voor de MacBook, oh, en aansluitkosten. Klik, screenshot. 

Toen deed ik de Phoebe Buffay lach (kenners only): "Whoehahaha (hol en macaber geluid), denk je nou echt dat ik hier intrap?" 

Binnen 1 seconde had hij alles gewist.

Ik schaamde me best een beetje dat het nog drie zinnen had geduurd voor ik het doorkreeg. Want hoe doortrapt ze te werk gaan, dat wist ik, dat had ik ooit ergens gelezen. Ze halen info van je social media, kijken of je kinderen hebt, imiteren hun manier van appen zelfs. Heel even voelde ik me oud en breekbaar, toen belde ik zoon en dochters om mezelf even hartelijk uit te lachen.