Ik volg even een paar dagen geen nieuws. Want in China is er weer een lockdown vanwege een marktuitbraak, in Atlanta is er weer een zwarte burger doodgeschoten door de politie, de motie voor meer salaris voor zorgmedewerkers kwam er weer niet door. Je zou er bijna een cynicus van worden. En dat wil ik niet, want dat is het laatste wat we nodig hebben, cynici. Ouwe, mopperende cynici, die zich afwenden van alles wat er gebeurt op het wereldtoneel omdat het hen niet raakt of omdat ze toch niet geloven dat er ooit iets zal veranderen.
Ik wil me even focussen op de goede afloop van dat ingekochte vaccin, op de hoop op een beter opgeleide en gecontroleerde police force in de VS, en op het einde van het kabinet Rutte. Daarnaast spreek ik de wens uit dat elke blanke die op internet allerlei stront uitbraakt over niet bestaand racisme een vakantietripje cadeau krijgt naar Jamaica. Niet de door wit Amerika geconfisqueerde toeristische kust, nee, het prachtige pikzwarte binnenland waar ze zich heel erg bewust zijn van het leegroven van hun mooie eiland en waar geen wit persoon zich waagt. Dan krijg je een heel klein beetje het gevoel hoe het moet zijn als je wordt beoordeeld op de kleur van je huid. Het was niet leuk en ik had het nooit eerder meegemaakt, op mijn 30e. Ik voelde me een outsider en scheet soms zeven kleuren bagger. De schoolkindjes liepen me joelend achterna om mijn huid aan te raken, lief en lachend, maar toch. Een oude buurvrouw van P zei - waar ik bijstond, maar ik verstond geen woord van haar Patois - dat hij weg was gegaan naar Europa en terugkwam met een witte meid. Ze keek er niet vriendelijk bij, geloof me. De blanke moeder van zijn jeugdvriend waarschuwde me: was het echte liefde? Want ik moest het niet romantiseren, het leven daar, als blanke. In de club, toen P en zijn vriend even niet opletten, werd ik aangesproken door drie zwarte vrouwen: wat ik daar deed, ik was niet welkom.
Het was echte liefde, maar ik was na onze trip maar wat blij dat we in Nederland woonden.
Ach, verhalen zat. En ja, racisme is van alle volkeren. Maar daar gaat het nu niet om kleine internetjankerd, want jij weet er niks van. En ook mijn sneue kleine ervaring is in geen enkel opzicht te vergelijken met wat een zwarte vrouw doormaakt in Minneapolis, laat dat gezegd zijn.
Maar daarom even geen nieuws. Gewoon een boekje van 1000 bladzijden in de tuin. Als het onweer overwaait.
PS Morgen maak ik weer grappen.
Ik wil me even focussen op de goede afloop van dat ingekochte vaccin, op de hoop op een beter opgeleide en gecontroleerde police force in de VS, en op het einde van het kabinet Rutte. Daarnaast spreek ik de wens uit dat elke blanke die op internet allerlei stront uitbraakt over niet bestaand racisme een vakantietripje cadeau krijgt naar Jamaica. Niet de door wit Amerika geconfisqueerde toeristische kust, nee, het prachtige pikzwarte binnenland waar ze zich heel erg bewust zijn van het leegroven van hun mooie eiland en waar geen wit persoon zich waagt. Dan krijg je een heel klein beetje het gevoel hoe het moet zijn als je wordt beoordeeld op de kleur van je huid. Het was niet leuk en ik had het nooit eerder meegemaakt, op mijn 30e. Ik voelde me een outsider en scheet soms zeven kleuren bagger. De schoolkindjes liepen me joelend achterna om mijn huid aan te raken, lief en lachend, maar toch. Een oude buurvrouw van P zei - waar ik bijstond, maar ik verstond geen woord van haar Patois - dat hij weg was gegaan naar Europa en terugkwam met een witte meid. Ze keek er niet vriendelijk bij, geloof me. De blanke moeder van zijn jeugdvriend waarschuwde me: was het echte liefde? Want ik moest het niet romantiseren, het leven daar, als blanke. In de club, toen P en zijn vriend even niet opletten, werd ik aangesproken door drie zwarte vrouwen: wat ik daar deed, ik was niet welkom.
Het was echte liefde, maar ik was na onze trip maar wat blij dat we in Nederland woonden.
Ach, verhalen zat. En ja, racisme is van alle volkeren. Maar daar gaat het nu niet om kleine internetjankerd, want jij weet er niks van. En ook mijn sneue kleine ervaring is in geen enkel opzicht te vergelijken met wat een zwarte vrouw doormaakt in Minneapolis, laat dat gezegd zijn.
Maar daarom even geen nieuws. Gewoon een boekje van 1000 bladzijden in de tuin. Als het onweer overwaait.
PS Morgen maak ik weer grappen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten