Dag 91. Restaurant

Ik snak er al jaren naar. Om te gaan eten in een restaurant waar je niet bij de buurman op schoot zit en niet hoeft te luisteren naar zijn huwelijksproblemen, zijn laatste zakendeal of de vreemde kriebel onder zijn voorhuid. Dat je je eigen gesprek kunt voeren, zonder nieuwsgierige blikken. Dat je de stoel naar achteren kunt schuiven als je opstaat en niet met je buik in je etensresten blijft hangen. Dat je er één kunt laten vliegen en niemand die het hoort (dat doet mijn broer, ik zeg niet welke, maar hij weet). En nu, nu kan het eindelijk. Privacy is terug! En dat geeft weer hoop op de rentree van de grandeur die al jaren zoek was, van uit eten gaan in stijl. Geen obers meer die zich op de knieën laten zakken om je hip en jeugdig in je oor te tetteren wat de special van de dag is. Niks daarvan, ze moeten niet alleen staan, maar op een flinke afstand. Zo ver, dat de muziek ook een tandje minder moet, want anders kunnen ze zich niet verstaanbaar maken. Oh, wat heerlijk is dit al! En oh, wat oud ben ik al!