Dag 442. De conclusie

Ik word om half zes wakker. Ik realiseer me dat ik moet plassen, dat mijn hoofd bonkt, en dat ik gisteren niet heb geblogd. Distantie is het woord dat in me opkomt als ik naar mijn state of mind kijk van de laatste weken. Ik ben altijd al aardig introvert geweest, maar nu neemt het zorgelijke vormen aan. Ik distantieer me nu opzettelijk van mens en omgeving. Bij het zoveelste afscheid van een collega luister ik via beeldbellen naar de speeches, kijk naar de afscheidscadeaus, het een nog creatiever bedacht dan het ander, en verveel me. Ik neem geen deel, ik hoor er niet bij, ik ben nu officieel een buitenstaander. Ze lachen met zijn allen, zij die in levende lijve bij elkaar zitten, de enkele collega's die net als ik toeschouwer zijn via de digitale weg, kijken welwillend glimlachend maar zwijgzaam toe. Ik teken. Ik heb heel wat getekend tijdens corona, blocnotes vol. Intussen luister ik naar de stroom van woorden die via mijn headset mijn brein binnendringt. Woorden van jonge mensen die nog warmlopen voor de oppervlakkige interactie tussen mensen, alles is nog nieuw, zinvol, hoopvol. Niet de platgetreden paden, de loze beloftes en de gebakken lucht die ik hoor. Het perpetuum mobile van ons bestaan. Ik heb geen idee hoe ze mij zien. Somber, zwijgzaam, grappenmaker, onaangepast, incapabel, beetje vreemd? Oud? 

Ik heb altijd min of meer mijn eigen plan getrokken in mijn leven, zonder me veel aan te trekken van de heersende opinie (lees: waan van de dag), maar als er iets is dat deze pandemie me heeft opgeleverd, is dat wel het besef dat ik veel te veel tijd besteed aan piekeren over wat een ander van me vindt. Een jaar je niet hoeven te bekommeren om het imago dat je uitstraalt, dat was een enorm voordeel. Je trekt de trui aan die lekker zit, schoon is, en warm genoeg. Het boeit je niet langer of hij dik maakt, dat hij slobbert of dat hij niet de juiste zakelijkheid uitstraalt. Je bent jezelf als je grappen maakt met zakelijke contacten omdat er niemand meeluistert om je heen. Je luistert beter naar de nood van je cliënt, vergeet af en toe dat je een professional bent en steekt je digitale hand en hart uit. Geen controle, geen toezicht, geen opinie. Je doet het omdat jij vindt dat het goed is. Een pandemie zo af en toe levert ook pluspunten op. Net als een oorlog. Je wordt je bewust van de hoeveelheid ruis in je leven en wat er echt toe doet. Zoals een collega in haar afscheidstoespraak het gisteren verwoordde: we verliezen door alle protocollen, het papierwerk en de nevenactiviteiten uit het oog waar het echt om gaat: de klant.

En zo is het in het leven ook. Waar draait het om, wat wil je echt, wie ben je echt. Veel heb ik niet gemist het afgelopen jaar, behalve liefde. Ook een platgetreden pad, maar eentje waarop ik de komende jaren nog graag wat stappen wil zetten.

Vanavond schrijf ik mijn laatste coronablog.  Dan heeft S haar 1e vaccinatie gehad. En kunnen we langzaam weer toe naar een leven zoals het leven bedoeld is. Met elkaar.